Ευθύμιος Ευθυμιάδης: Το κρυφτό ανάμεσα στα χαλάσματα, μοναδική εγγύηση φυγής

Τα  παιδιά  απέναντι  στην  άγονη  βαρύτητα  τής  καθημερινής  ζωής…                                                          

Η παιδική ζωή είναι σίγουρα ένα θέμα στο οποίο διαρκώς επανέρχεται. Τα παιδιά του Ευθύμιου Ευθυμιάδη ζουν και παίζουν σε μια ονειρική πραγματικότητα, «επιλέγοντας για συμπαίκτη την αθωότητα». Ο καλλιτέχνης μιλά για τη δουλειά του με αφορμή τη διαδικτυακή ατομική του έκθεση «Μικρή Αναδρομή» που παρουσιάζει στην art22gallery

• Να ξεκινήσουμε με το θέμα των ημερών. Λένε όλοι ότι αυτός ο ιός και η κλεισούρα, ας γίνει μια νέα αρχή. Νέα αρχή γιατί; Και πώς;

Είναι αναγκαία μια νέα κατεύθυνση, αλλά φοβάμαι πως επειδή η ενδοσκόπηση δεν είναι κάτι που αγαπούν οι μάζες, τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Οφείλει πάντα βέβαια κανείς να ελπίζει!

• Σ’ ένα περιβάλλον σαν το σημερινό ο καλλιτέχνης τι μπορεί να εκφράσει; Θλίψη, απογοήτευση, θυμό ή αισιοδοξία και ελπίδα;

Σε όλες τις ιστορικές περιόδους οι άνθρωποι υπήρξαν όμοιοι με όλους μας σήμερα. Τα ίδια συναισθήματα θα βρίσκουν δρόμους μέσα από τις Τέχνες, όσο υπάρχει η ανάγκη γι’ αυτό. Οι διαφορές εστιάζονται απλώς στις διαφορετικές τεχνικές που χρησιμοποιούνται. Όμως αυτό είναι ένα επιδερμικό στοιχείο κι άλλωστε πολλοί τρόποι παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτοι, διότι η ουσία τους είναι αναντικατάστατη, παρά τις όποιες «νεωτεριστικές» απαιτήσεις ή ενστάσεις εναντίον τους.

1990, μολύβι και καφέ κραγιόνι σε προετοιμασμένο χαρτί, 40×30 εκ

• Ας έρθουμε στην έκθεσή σου στο art22gallery. Τι ακριβώς βλέπουν οι επισκέπτες;

Πρόκειται για μια επιλογή από πολλές διαφορετικές θεματικές ενότητες. Περιέχει έργα από τις δύο τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες. Κάτι σαν μία σύντομη αναδρομική…

• Ευθύμιε, στα έργα σου θα έλεγα ότι κυριαρχούν τα παιδιά. Όπως γράφει και η Ήρα Παπαποστόλου, ανέμελα πλάσματα. Είναι έτσι; Γιατί προσωπικά «διαβάζω» και μια μελαγχολία.

Η παρατήρηση είναι σωστή. Η παιδική ζωή είναι σίγουρα ένα θέμα στο οποίο διαρκώς επανέρχομαι. Άλλοτε η ανεμελιά, συνδυάζεται ή συνοδεύεται από ένα πέπλο ανησυχίας ή μιας ανάγκης για φυγή, όπως κι αν αυτή εννοηθεί. Μπορεί επειδή κινούνται από ενήλικα νου να προσπαθούν να πιάσουν έναν κόσμο «μεσότητας», που τα βγάζει κάπως από την παιδική τους κατάσταση… Δεν θέλω να ξέρω ακριβώς!

Τσικλόφουσκα – 2013, λάδι σε καμβά, 35×35 εκ

•  Κάποια παιδιά που τρέχουν, που κρύβονται μάλλον δεν παίζουν κρυφτό και κυνηγητό. Από κάτι κρύβονται ή κάτι μοιάζει να τα φοβίζει.

Η ερώτηση σου μού θυμίζει εκείνο το υπέροχο ποίημα του Καρυωτάκη, το «Βράδυ». Πράγματι, ζούνε μέσα σε ονειρικούς τόπους παρά παιδότοπους και χρησιμοποιούν όλη τη νοητική τους δύναμη για να υπερνικήσουν την άγονη βαρύτητα της καθημερινής ζωής!

• Η φθορά του χρόνου στην ύλη είναι εμφανής στα περισσότερα από τα έργα σου. 

Για μένα, από τα πιο γοητευτικά στοιχεία τής επεξεργασίας ενός έργου είναι η απόδοση των διαφορετικών υφών και γι’ αυτό χρησιμοποιώ σύμμεικτα υλικά σε εναλλασσόμενους συνδυασμούς. Η υλική φθορά είναι μια σημαντική «διάσταση» για κάθε έργο.

Ευθύμιος Ευθυμιάδης

• Αυτή η έκλειψη με τις φάσεις νομίζω ότι περιγράφει απόλυτα αυτό που ζούμε. Το φως που χάνεται, η σκοτεινιά που μας καλύπτει και η ελπίδα που βγαίνει από τη σταδιακή αποκάλυψη του φωτός. Μ‘ αρέσει πολύ το δένδρο που δημιουργεί τη δική του έκλειψη.

Αγαπημένο θέμα. Αποτελεί, πλαστικά κι νοηματικά εξίσου, μια συνεχή πρόκληση για παραλλαγές. Επανέρχεται όμως όταν η  Ι δ έ α ταιριάζει, και όχι μόνο σαν συνθετική διευκόλυνση! Επειδή η ζωγραφική είναι μια φαινομενικά στατική κατάσταση, που μπορεί κανείς να μπει χρονικά με τη φαντασία απ’ όπου θέλει, είναι ωραίο κι ευχάριστο να επιλέγει κάθε θεατής το σημείο του. Αυτό γίνεται ατομική ερμηνεία και είναι μια από τις πολλές δυνατότητες τής ζωγραφικής!

Συμπληγάδες, 1998. Πλαστικά χώμα άμμος κόλλα νήμα πανί ξύλο σε καμβά 205×320 εκ.

• Στα έργα σου βλέπω μια μυστικιστική διαδικασία, μια διάθεση να βγουν πράγματα προς τα έξω. Να αποκαλυφθεί ίσως ένας εσωτερικός εαυτός.

Οποιοσδήποτε εκφράζεται μέσω τής ζωγραφικής, εξωτερικεύει σκέψεις, συναισθήματα κι απόψεις, είτε πρόκειται για αντικείμενα είτε για καταστάσεις. Προσωπικά, προσπαθώ να αποσυνδέω διακριτικά τα στοιχεία τής καθημερινότητας από τη συνήθη χρήση. Να τα συνδυάζω λίγο παραπέρα απ’ την πεζή λογική. Κάποιες φορές μέσα απ’ αυτό κάτι κατορθώνεται κι άλλοτε όχι. Αυτό ας το κρίνει ο θεατής, που είναι και ο τελικός παραλήπτης.Ίσως όλο αυτό να μην είναι παρά ένας τρόπος για να μη βαριέμαι!… Ευχαριστώ.

Last modified: 06/05/2021