Δυο νέοι καλλιτέχνες φανερώνουν τα όνειρα τους: Μαρίνα Μαλτέζου – Ανδρέας Χριστοδούλου. Ας τους γνωρίσουμε, λοιπόν…

Μας συστήθηκαν παρουσιάζοντας πέρυσι τη δουλειά τους, ως απόφοιτοι της  Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.  Όπως κάθε χρόνο, η Α.Σ.Κ.Τ. ανοίγει τις πόρτες της στο κοινό και μας συστήνει τους νέους δημιουργούς που αποφοιτούν γεμάτοι όνειρα και νέες ιδέες , έτοιμοι να ξεκινήσουμε να κάνουν μόνοι πλέον και ως επαγγελματίες τα πρώτα τους βήματα στον χώρο της τέχνης.
Τόσο η Μαρίνα Μαλτέζου όσο και ο Ανδρέας Χριστοδούλου επέλεξαν να παρουσιάσουν ενότητες ζωγραφικών έργων που κέρδισαν το ενδιαφέρον μας και θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για τη δουλειά και την μέχρι τώρα πορεία τους.  Κοιτώντας τις δουλειές των δύο καλλιτεχνών, αντιλαμβανόμαστε τις διαφορετικές τάσεις και εικαστικές γραφές που προκύπτουν μέσα από τη Σχολή. Η Μαρίνα Μαλτέζου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ξεκίνησε με σπουδές στη διακοσμητική αλλά στη συνέχεια στράφηκε προς τη ζωγραφική και το σχέδιο. Στην πτυχιακή της εργασία θέλησε να μοιραστεί με το κοινό και τους καθηγητές της, εικόνες από τους « Αγαπημένους της ξένους», φιγούρες οικείες που ξεπροβάλουν από το παρελθόν. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε, όχι μόνο η ζωγραφική δεινότητα της εικαστικού αλλά και η τεχνική με την οποία δουλεύει στη ζωγραφική επιφάνεια, χρησιμοποιώντας υλικά όπως η πίσσα και προσθέτοντας αντικείμενα με τα οποία καλύπτει τα πρόσωπα των απεικονιζόμενων φιγούρων. Ο Ανδρέας Χριστοδούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκωσία. Ήρθε στην Αθήνα το 2011 με στόχο να σπουδάσει στην Α.Σ.Κ.Τ. ζωγραφική. Τα μοτίβα που προκύπτουν από την επαναληπτική αέναη κίνηση στη χάρτινη επιφάνεια παραπέμπουν άλλοτε σε πανοραμικές εικόνες ενός τοπίου και άλλοτε σε υφές που μπορεί να βρει κανείς στη φύση.

ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΛΤΕΖΟΥ

Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με τη ζωγραφική και πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σας για τις εικαστικές τέχνες;

Μαρίνα: Το ενδιαφέρον μου για την τέχνη υπήρχε πάντα στη ζωή μου∙ είχα έμφυτη αγάπη στη ζωγραφική! Στην παιδική μου ηλικία  περνούσα πολλές ώρες κi έβρισκα διέξοδο στις ζωγραφικές μου. Οι πρώτες μου σπουδές ήταν στην ΑΚΤΟ «interior design» και αργότερα ύστερα από κάποιες συγκυρίες μου μπήκε η ιδέα να δώσω στην ΑΣΚΤ  για να μάθω περισσότερα πάνω σε αυτό που πραγματικά αγαπάω και …για να μη μου μείνει απωθημένο!

Ανδρέας: Η σχέση μου με τη ζωγραφική, ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια μέσα από τις παιδικές ζωγραφιές. Πάντα επιδίωκα τη δημιουργία μέσα στο περιβάλλον που μεγάλωνα, έπαιζα και ζούσα. Το θέμα είναι όμως οι επιλογές που θα κάνει ένας άνθρωπος και το πως θα «εξελιχθεί» σε αυτό το κομμάτι. Σιγά – σιγά λοιπόν, αυτή η σχέση με τη ζωγραφική έγινε ακόμα πιο έντονη και  ιδιαίτερη, στα εφηβικά μου χρόνια. Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στις  επιρροές που δέχτηκα μέσα σε ένα περιβάλλον όπου συνυπήρχα με τη φύση (χωρίς να διαχωρίζω τον εαυτό μου μέσα από αυτήν, διότι ο άνθρωπος είναι φύση και αυτό το κατάλαβα από πολύ μικρή ηλικία). Καθοριστικό ρόλο για να ακολουθήσω αυτόν το δρόμο, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με μεγαλύτερη «σοβαρότητα», έπαιξαν οι προβληματισμοί (μέσα από την παρατήρηση), που προέκυπταν σε πιο ουσιαστικά πράγματα και τους οποίους καλούσα τον εαυτό μου να απαντήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο.  Ερχόμουν έτσι αντιμέτωπος με κάποια ζητήματα που με έβαζαν όλο και πιο βαθιά σε αυτό το μεγάλο κομμάτι της τέχνης και της φύσης.

Ανδρέας Χριστοδούλου

Εάν κοιτούσατε πίσω στην ιστορία της τέχνης, με ποιους καλλιτέχνες θεωρείτε ότι βρίσκεστε καλλιτεχνικά κοντά;

Μαρίνα : Δεν ξέρω πόσο κοντά είμαι με τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες αλλά όταν έχω την ανάγκη να κοιτάξω να πάρω έμπνευση, αυτούς που συνήθως κοιτώ είναι: Francisco Goya , Francis Bacon , Marlene Dumas, Harry Ally.

Ανδρέας: Μελετώντας έργα και καλλιτέχνες από την ιστορία της τέχνης, μπορώ να ταυτιστώ με πολλούς καλλιτέχνες που οι σκέψεις και τα ζητήματα μας συμπίπτουν. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει την δική του ιδιαιτερότητα και μέσα από αυτήν τη σκέψη προσπαθώ να βρω και εγώ τη δική μου. Εάν όμως κοιτάξει κάποιος τη δουλειά μου πιστεύω ότι είναι εύκολο να δει κοινά στοιχεία με άλλους καλλιτέχνες που προϋπήρξαν. Όπως για παράδειγμα, μ’ αρέσει πάρα πολύ η γραφή του Vincent van Gogh ή η εμμονική πινελιά του Claude Monet. Μ’ αρέσει πολύ το συναίσθημα του Mark Rothko και το αυστηρό, αλλά ζωγραφικό (και όχι μαθηματικό) μοτίβο του Frank Stella. Λατρεύω τον Andy Goldsworthy (Land art), όπου το έργο του μου ξυπνά αυτό το φυσικό στοιχείο που κρύβω και εγώ μέσα από τη δουλεία μου και μέσα από τον εσωτερικό μου κόσμο. Η αποφοίτηση μου από το  8ο εργαστήριο ζωγραφικής με δάσκαλο τον Τάσσο Χρηστάκη, με βοήθησε να εντοπίσω τις «καλλιτεχνικές μου συγγένειες»  αλλά και να  αντιμετωπίζω με περισσότερη σκέψη και σοβαρότητα κάποια θέματα, αποκτώντας και προσθέτοντας μία κριτική ματιά στα έργα μου και έναν σεβασμό προς τα υλικά με τα οποία δουλεύω.  Κάπως έτσι, έφτασα στο να διαμορφώσω τη δική μου ταυτότητα. Στα έργα μου παραδείγματος χάρη φαίνεται έντονο το φυσικό στοιχείο. Ωστόσο, όσο θα εξελίσσομαι θα διαμορφώνεται αντίστοιχα και η ταυτότητα μου.

ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΛΤΕΖΟΥ

Τελικά, καλλιτέχνης γίνεσαι ή γεννιέσαι; Υπάρχουν πιστεύεις προϋποθέσεις που διαμορφώνουν την καλλιτεχνική ταυτότητα;

Ανδρέας: Καλλιτέχνης γεννιέσαι και αν το επιλέξεις, γίνεσαι! Ναι, υπάρχουν προφανώς προϋποθέσεις που καθορίζουν την καλλιτεχνική ταυτότητα μέσα από τις καλλιτεχνικές ανησυχίες. Όλα τα παραδείγματα και οι αναφορές που έχουμε μέσα από την ιστορία της τέχνης, αναδεικνύουν ξεκάθαρα την ταυτότητα του καλλιτέχνη ως δημιουργό και το πώς διαμορφώνεται η καλλιτεχνική του προσωπικότητα, από τα ερεθίσματα που θα δεχτεί και μέσα από το περιβάλλον που έχει μεγαλώσει ή σε αναλόγως σε ποιά περίοδο ζει, από τα ζητήματα που τον απασχολούν και τον ιδιαίτερο τρόπο που ο καθένας θέτει τους προβληματισμούς του, καθώς και το σύμφωνα με το πώς τελικά μέσα από την υλοποίηση και τη δημιουργία θα τους επιλύσει και θα τους απαντήσει στη συνέχεια μέσα από τη δουλειά και το πείραμα. Η ταυτότητα δηλαδή είναι γραφή του βιώματος, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω μας. Ταυτότητα είναι ο εαυτός μας και όσο πιο γρήγορα το κατανοήσει κάποιος αυτό τόσο πιο ιδιαίτερος θα γίνεται και τόσο πιο πολύ θα γνωρίζει και τον δικό του εαυτό. Κάτι που λέω πολύ συχνά, όποιος διαχωρίσει την ταυτότητα του από την τέχνη, «χάνει το παιχνίδι». Αντίστοιχα, όποιος διαχωρίζει τη ζωή του ή τον τρόπο ζωής του, από την τέχνη είναι καταδικασμένος να χάσει όλη την ουσία. Βέβαια, δεν γίνομαι απόλυτος γιατί ίσως αν τελικά φτάσουμε στο σημείο να διαχωρίζουμε τη ζωή και την τέχνη, τότε και αυτό είναι ένα είδος ταυτότητας. Είναι αναπόφευκτες οι προϋποθέσεις που διαμορφώνουν την καλλιτεχνική ταυτότητα. Ένα παράδειγμα, στα έργα μου φαίνεται έντονο το φυσικό στοιχείο, που με όποιον τρόπο και αν τα προσεγγίσω, αυτό δεν το επιδιώκω αλλά στο αποτέλεσμα φαίνεται η ταυτότητα μου και όσο εξελίσσομαι θα φτάνω ακόμα πιο κοντά στην ταυτότητα μου και στη διαμόρφωσή της προς το «καλύτερο». 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Μαρίνα, μόλις ολοκλήρωσες τις σπουδές σου. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τα φοιτητικά χρόνια και την εμπειρία σου από την φοίτηση στην Α.Σ.Κ.Τ. ;

Μαρίνα: Θυμάμαι τη χαρά μου όταν έμαθα τα αποτελέσματα των εξετάσεων! Έκτοτε τα χρόνια που κύλισαν μέσα στη σχολή ήταν δημιουργικά, αναζωογονητικά, γεμάτα νέα γνώση και πραγματικά δε κατάλαβα πότε πέρασαν!

Οι αγαπημένοι μας ξένοι  είναι ο τίτλος που επέλεξες να δώσεις στη σειρά που παρουσίασες τον περασμένο Ιούνιο   στα πλαίσια των πτυχιακών εργασιών στην Α.Σ.Κ.Τ.

Μαρίνα: «Οι αγαπημένοι ξένοι» για μένα είναι οι δικοί μου αγαπημένοι, οι δικοί μας αγαπημένοι γενικά, που για διάφορους λόγους μέσα από ανοίκειες συμπεριφορές ή το πέρασμα των χρόνων  έχουν γίνει πλέον ξένοι στη ζωή μας.

ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΛΤΕΖΟΥ

Η παιδική ηλικία θεωρείται μια από τις σημαντικότερες περιόδους στη ζωή ενός καλλιτέχνη. Υπάρχουν μνήμες και βιώματα από το παρελθόν που έρχονται να σε εμπνεύσουν στην παρούσα δουλειά;

Μαρίνα: Η αλήθεια είναι πώς ναι σε αυτή την ενότητα έργων πειραματίσθηκα αρκετά με υλικά που γνώρισα από μικρή στους  χώρους δουλειάς των δικών μου. Σωλήνες και εργαλεία αλλά και κλωστές. Κλωστές περασμένες στις πλαστικές μπομπίνες ή ανακατεμένες και σκόρπιες. Αρχικά λοιπόν, πήρα μια μπομπίνα και τα κομμάτια της στη συνέχεια μου έδωσαν κάτι νέο, κάτι που εμένα μου έμοιαζε με μάσκα, το έβαλα στο πρόσωπο ενός άντρα πάνω σε μια παλιά φωτογραφία και έγινε η αρχή. Σταδιακά, τα ιδιόρρυθμα παιχνίδια των παιδικών χρόνων άρχισαν να μεταλλάσσονται σε αλλόκοτες μάσκες.  Μέσα από την εξέλιξη της δουλειάς αυτής, με αυτά τα οικεία για μένα  βιομηχανικά υλικά, ξαφνικά κατάλαβα ότι ασυνείδητα, μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, είναι σαν να ένωσα ξανά τους γονείς μου αφού ήταν χωρισμένοι από την παιδική ηλικία. Ένα γεγονός που είχα απωθήσει με όλα του τα παρελκόμενα και ξαφνικά, υποσυνείδητα ήρθε στο τώρα.

Με ποια υλικά δουλεύεις και πώς κατέληξες στην επιλογή αυτών των υλικών;

ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Μαρίνα: Χρησιμοποιώ λάδια που τα αναμειγνύω με πίσσα και προσθέτω τους σωλήνες και τις κλωστές. Οι αρχικά αγαπημένες κλωστές, τυλιγμένες σε χρωματιστές μπομπίνες που μέσα από την προδοτική συμπεριφορά του ανθρώπου με τον οποίο τις ταύτισα σαν παιδί, έρχονται και αποδίδονται τώρα σαν ένα κουβαριασμένο συνονθύλευμα Ένα υλικό που η σκληράδα του κοντράρει την ευαισθησία των εικόνων στις οποίες τον τοποθετώ και ξενίζει σαν κάτι αλλότριο είναι ο σωλήνας. Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο, ανένταχτο υλικό που μέσα από τη χρήση στους πίνακες δυσκολεύεσαι να προσπεράσεις τον ανοίκειο χαρακτήρα του. Αυτό το άκαμπτο και ανελαστικό στοιχείο του σωλήνα μοιάζει με την σκληρή, απόλυτη συμπεριφορά που σε ξενίζει.Το ίδιο κάνει και η πίσσα από μιαν άλλη όμως σκοπιά. Έχει αυτόν το κολλώδη χαρακτήρα, που αν πέσει επάνω σου θέλεις να την καθαρίσεις, να την ξεφορτωθείς, σε κάνει νιώθεις αμέσως πολύ βρώμικος. Όμως δεν τα καταφέρνεις εύκολα, γιατί κολλάει γίνεται ένα με το πετσί σου και ας μην σ’ αρέσει. Αναμειγνύοντας με τα χρώματα, «βρωμίζει» τον πίνακα, γίνεται βουβός τιμωρός, ενώ πρακτικά δίνει μια κιτρινίλα, μια μουντάδα, μια σκιά. Ένας χαρακτήρας υλικού τέτοιος, που εμένα μου ταιριάζει πολύ με εκείνη τη σκοτεινή, συχνά τρομακτική παραφορά της ανοίκειας ανθρώπινης πλευράς.

Χρησιμοποιείς ιδιαίτερα συχνά  φιγούρες παιδιών – γονέων, είναι εννοιολογική ή καλλιτεχνική η αιτία που βρίσκεται πίσω από αυτή την θεματική επιλογή;

Μαρίνα: Σε αυτή την ενότητα της δουλειάς μου, πέρα από το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει η ανθρώπινη φιγούρα, η προσέγγισή μου έχει εννοιολογικές προεκτάσεις.

ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΛΤΕΖΟΥ

Ωστόσο επιλέγεις να καλύπτεις τα πρόσωπα των «αγαπημένων προσώπων». Ποιος ο ρόλος που έχουν οι καλύπτρες – μάσκες ;

Μαρίνα: Τα αλλόκοτα αυτά κάλυπτρα χρησιμοποιήθηκαν για να αναδείξουν το ανοίκειο, αυτό που δεν έχεις ξαναδεί, το πρωτόγνωρο. Αυτό που μέσα από μια επανάληψη χρόνων καλοσύνης και τρυφερότητας ξαφνικά μεταστρέφεται σε κάτι απωθητικό, σε εξαπάτηση. Σε μια ξένη συμπεριφορά, ανένταχτη, που σου προκαλεί το δέος του άγνωστου και φανερώνει όχι μόνο την ετερότητα του άλλου που έχει αποτελέσει κομμάτια του εαυτού σου και θεωρούσες οικείο και φωτεινό αλλά και του ίδιου σου του εγώ που προβάλει πια ως ξένο. Ένα εφιαλτικό αίνιγμα που συναντάς αιφνιδιασμένος μέσα σου και σε οδηγεί σε δυσοίωνα μονοπάτια, σκοτεινά κ άγνωστα περιβάλλοντα, του σκιερού κομματιού της ανθρώπινης ύπαρξης . Τελικά ένα απωθητικό αντί –εγώ που μέσα από τα έργα εξισορροπεί, σχεδόν ψυχαναλυτικά , την απόγνωση και την υπαρξιακή αγωνία.

Αντρέα, στην ενότητα που είδαμε να παρουσιάζεις πρόσφατα ως μέρος την πτυχιακής σου εργασίας, δούλεψες με συγκεκριμένα μοτίβα που επαναλαμβάνονταν στο χαρτί. Πώς προκύπτει η επανάληψη αυτή καθώς και η επιλογή των μοτίβων που χρησιμοποιείς;

ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ανδρέας: Τα στοιχεία της επανάληψης και του ξυσίματος προκύπτουν από μια εμμονική διαδικασία, στοχεύουν στην ηρεμία και την υπέρβαση του επώδυνου. Η επαναλαμβανόμενη παλμική γραφή, φθείρει το χαρτί και παράλληλα σχηματίζει μοτίβα, που παραπέμπουν άλλοτε σε πανοραμικές εικόνες τοπίου ή μιας πεδιάδας και άλλοτε σε υφές που μπορεί να βρει κανείς στο φυσικό βασίλειο. Οι μεγάλες επιφάνειες καλύπτονται από επάλληλες στρώσεις γεωδών χρωμάτων, που συνυπάρχουν μεταξύ τους, μέσα από τα συνεχή ξυσίματα. Η επανάληψη της πληροφορίας είναι μια διαδικασία εν εξελίξει, η οποία στοχεύει στην απόλυτη ψυχοσωματική ισορροπία. Το αποτέλεσμα, παρακινεί τον θεατή να διεισδύσει στην δική μου ερμηνεία της φύσης και του εσωτερικού μου κόσμου.
Κάποια μοτίβα προέκυψαν από την επιτέλεση, κάποια άλλα έργα με πιο συγκεκριμένα μοτίβα έγιναν για να δείξω την οργάνωση και την αφοσίωση μου, την επιμονή μου σε αυτά Το πιο ωραίο κομμάτι όμως, που δεν το ανέφερα πουθενά είναι μία Κορεάτικη ταινία με τίτλο Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και πάλι άνοιξη  του Kim Kin Ntouk που μας δείχνει τη σοφία των μοναχών στις ασιατικές χώρες με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Σε ένα σημείο λοιπόν της ταινίας δείχνει την «Prajnaparamita Sutra», (μία από τις αρχαιότερες σούτρες του Βούδα) που αυτή χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για θεραπεία του επώδυνου και εύρεση της πραγματικής σοφίας, της πραγματικής αλήθειας. Prajna σημαίνει σοφία και Paramita σημαίνει τελειότητα. Δεν έχω σχέση με αυτήν τη θρησκεία, σούτρα ή κουλτούρα, αλλά μόλις είδα αυτή τη σκηνή από την ταινία ξαφνιάστηκα και ενθουσιάστηκα επειδή είναι πολύ κοντά σε αυτό που κάνω και εγώ. Θέλω να πω ότι αυτό που με ξάφνιασε είναι ότι κάνω κάτι που με γεμίζει ευχάριστα, που με βοηθάει να εκφράσω τον εαυτό μου και που μου μαθαίνει το δρόμο προς τη Σοφία και την Αρετή.

ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΛΤΕΖΟΥ

Επιλέγεις να δουλέψεις σε χάρτινες επιφάνειες. Πώς προέκυψε η ιδέα της συγκεκριμένης ενότητας; 

Ανδρέας: Η υφή του χαρτιού πάντα με μάγευε. Είναι ένα ευαίσθητο υλικό που με εκφράζει και μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω πάρα πολλά πράγματα λόγω της ιδιαιτερότητας του υλικού. Μ’ αρέσει επίσης το ότι είναι ένα υλικό που το χρησιμοποιούμε καθημερινά και αυτό μου παρακίνησε το ενδιαφέρον και την απορία, εάν τελικά μπορώ να αλλάξω τη μορφή του και να την οδηγήσω στο να μετατραπεί σε κάτι άλλο, να θυμίζει κάτι άλλο.  Έτσι ξεκίνησε και η διαδικασία του ξυσίματος. Τα χρώματα που χρησιμοποιούσα είναι κυρίως το μαύρο, λευκό και το χρυσό, Το μαύρο είναι ένα χρώμα που βυθίζεσαι μέσα του, το μαύρο είναι η σιωπή (η σιωπή λέει τα πάντα), φωνάζει και μπορεί να σπάσει τα τύμπανα! Τα μαύρο και το λευκό πιστεύω ότι μέσα τους κρύβουν όλα τα υπόλοιπα χρώματα που ξέρουμε και χρησιμοποιώντας αυτά τα 3 (κυρίως) χρώματα νιώθω ότι χρησιμοποιώ όλα τα χρώματα που αγαπώ και λατρεύω. Το χρυσό το χρησιμοποιώ γιατί δίνει την αίσθηση του πολύτιμου. Το χρυσό (και τα υπόλοιπα χρώματα) τα συναντούμε στη φύση μέσα από εκτάσεις σπαρτών. Τα στάχυα είναι χρυσά! Και όλα αυτά τα χρώματα σε επάλληλες στρώσεις, έρχονται να δέσουν μεταξύ τους μέσα από το ξύσιμο με το αποτέλεσμα να είναι αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο του «εγώ», της ταυτότητας μου.

Βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς σου είναι η επαναλαμβανόμενη παλμική γραφή. Τι σου δίνει κίνητρο να περάσεις από ένα έργο στη δημιουργία ενός καινούριου;

ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Ανδρέας: Το κίνητρο για να περάσω σε ένα καινούριο έργο είναι η εύρεση στοιχείων από ένα προηγούμενο, από μία καινούρια ιδέα που μου έρχεται ξαφνικά και θέλω να την συμπεριλάβω σε ένα έργο ξανά, εξελίσσοντας την τεχνική, τη σκέψη, το συναίσθημα μου, τη μελέτη και βασικά τις εικόνες μου. Αυτό ίσως να μη σταματήσει και ποτέ. Δηλαδή μέσα από τη δουλειά προκύπτουν πάντα μία σειρά από ζητήματα που καλείσαι να απαντήσεις μέσα από τα έργα. Έτσι προχωρώντας βρίσκεις πάντα λύσεις, χωρίς να υπάρχει μία «συνταγή» ή «πρέπει». Έτσι τα έργα πάντα αποκτούν μία αυτονομία και μία δική τους ιδιαιτερότητα και πάντα έχουν να πουν και μία δική τους «ιστορία». «Σπεύσε βραδέως»: το θέμα είναι να τρέχεις αλλά να μη βιάζεσαι! Μια φράση που λέω συχνά στον εαυτό μου.

 Πώς αποφάσισες να απομακρυνθείς από την παραστατική ζωγραφική που σήμερα μοιάζει να κερδίζει το ενδιαφέρον σε πολλά επίπεδα;

Ανδρέας: Η αλήθεια είναι πως πάντα έκανα παραστατική ζωγραφική και δεν απομακρύνθηκα, αλλά κυρίως στην τελευταία μου δουλειά είχα καταλάβει πάρα πολλά πράγματα για την παραστατική ζωγραφική ή την απεικόνιση κάποιου αντικειμένου. Ασχολήθηκα και με το συμβολισμό και με πιο ενεργειακές εικόνες και απεικονίσεις, όμως τελικά αυτό που κατάλαβα είναι ότι μπορώ να δώσω την αίσθηση και την ουσία ενός πράγματος (της φύσης) χωρίς να την αναπαραστήσω. Πιο απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν για παράδειγμα ζωγραφίσω ένα ποτήρι, θα προσπαθήσω να δώσω την αίσθηση του ποτηριού και όχι μόνο την εικόνα του. Είναι δηλαδή αυτό που λέει και ο Πλάτωνας, δεν με ενδιαφέρει η απεικόνιση του ποτηριού (απλά να φαίνεται ένα ποτήρι) αλλά να είναι ουσιαστικά ένα ποτήρι που στην τελική μπορεί να μην είναι απεικονισμένο. Στην παρουσίαση μου όλοι οι θεατές έβλεπαν χωράφια, στάχυα, σπάρτα, χωρίς εγώ να τα έχω ζωγραφίσει. Σήμερα όντως κερδίζει το ενδιαφέρον η παραστατική ζωγραφική, αλλά θα ήθελα να κρατήσω την ιδιαιτερότητα, την ταυτότητα μου ακόμα και αν είναι κάτι που δεν συνάδει με τις τρέχουσες τάσεις. 

Last modified: 23/06/2020