Επικοινωνούμε, ονειρευόμαστε, αγαπάμε, ταξιδεύουμε, την ιδία στιγμή
που βιώνουμε την αποξένωση…
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η πρώτη ατομική έκθεση του Γιάννη Βασσάλου «Artificial Human Vanitas», στην αίθουσα τέχνης alma, σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Γιάννη Μπόλη. Ο καλλιτέχνης επεξεργάζεται ψηφιακά φωτογραφίες και γεννάει έναν ολόκληρο κόσμο τάξης και χάους, όπου πρωταγωνιστές είναι το αστικό τοπίο, η φύση και η ανθρώπινη ύπαρξη. Η κουλτούρα της πόλης βρίσκεται ζωντανή στα έργα του, με τα γκράφιτι στους δρόμους και τις ποικίλες καλωδιώσεις που κρύβουν μηνύματα, ενώ η φύση χάνεται και μετατρέπεται σε μια φύση «συνθετική» ή, αλλιώς, σε αυτό που αποκαλούμε «τεχνητό περιβάλλον». Όσο για τη νεκροκεφαλή που εισβάλλει με δυναμικό τρόπο στα έργα, είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί για να μας υπενθυμίσει να ζούμε το παρόν και να τολμάμε να αγγίζουμε τη στιγμή, μιας και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το τέλος θα υπάρξει.
Για να πετύχει το στόχο του, ο Γιάννης Βασσάλος τραβάει φωτογραφίες που απεικονίζουν κομμάτια από την ζωή του. Αυτές τις δικές του προσωπικές στιγμές τις επεξεργάζεται, κρατάει ως εικόνες τις λεπτομέρειες που τον ενδιαφέρουν, τις αποδομεί και τις επανασυνθέτει, μέχρι να φτάσει στο ποθητό γι’ αυτόν αποτέλεσμα: στη διαμόρφωση του δικού του φιλμ καρέ όπου κάθε εικόνα είναι και η συνέχεια της άλλης, ώστε όλο το νοητικό νήμα να ξετυλίγεται στο άπειρο. Αυτός δεν είναι, εξάλλου, ένας τρόπος για να περιγράψουμε το παιχνίδι της ζωής;
Το ενδιαφέρον που έχει η έκθεση έχει να κάνει με τον πολύ ιδιαίτερο και απόλυτα σύγχρονο τρόπο με τον οποίο ο Γιάννης Βασσάλος θέλει να περιγράψει τη ματαιοδοξία του ανθρώπου. Οι στιγμές της ανθρώπινης ύπαρξης που αιχμαλωτίζει δεν είναι παρά στιγμιότυπα ζωής που εμπεριέχουν πληθώρα συναισθημάτων: χαρά, λύπη, άγχος, φόβο, οργή… Στιγμιότυπα ματαιοδοξίας. Και στον ψηφιακό συνθετικό κόσμο του, ο άνθρωπος αποζητά το χαμένο και την ύπαρξη του.
Γι’ αυτό και ο καλλιτέχνης δεν θα γινόταν να εκφραστεί με άλλο μέσο. Η ψηφιακή φωτογραφία αναφέρεται στην ίδια την εποχή, την «ψηφιακή εποχή», μέσα στην οποία, όπως ο ίδιος λέει: «Είμαστε όλο και πιο κοντά, την ίδια στιγμή, που απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο. Ψηφιακά επικοινωνούμε, ονειρευόμαστε, αγαπάμε, ταξιδεύουμε, αγγιζόμαστε, άμεσα και γρήγορα, την ιδία στιγμή που ο άνθρωπος βιώνει την αποξένωση. Η ψηφιακή γλώσσα, επιτρέπει την άμεση γνώση και επαφή, ενώ την ιδία στιγμή δημιουργεί ένα τείχος και μια γιγάντια απόσταση. Ο άνθρωπος αρέσκεται να προστατεύεται, από το τεχνητό κενό που δημιουργείται, την ιδία στιγμή που επιζητά την επαφή».
Η έκθεση του Γιάννη Βασσάλου μας κάνει να αναρωτηθούμε πάνω στο τί είναι πραγματικό – υπαρκτό και τί είναι ψεύτικο – συνθετικό. Και κυρίως για τη στάση μας απέναντι σε αυτό που βιώνουμε, μιας και η ματαιόδοξη πλευρά όλων μας ακροβατεί ανάμεσα στο τώρα και στο μέλλον.
Last modified: 19/10/2017