Γιώργος Σαμψωνίδης Conatus: Σκέψεις και μυστικά σε γκρι Ονειροστάσιο

Γεννήθηκε το 1987, μεγάλωσε, σπούδασε, ζει και δουλεύει στην Αθήνα. Ολοκλήρωσε πρόσφατα – 2012 – τις σπουδές του στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών. Νέος στο χώρο των εικαστικών τεχνών ο Γιώργος Σαμψωνίδης εισέπραξε θετικές εντυπώσεις με την παρουσίαση τής πρώτης ατομικής του έκθεσης στην αθηναϊκή γκαλερί Genesis. Τίτλος της έκθεσης Conatus.
Ξεχωρίζοντας τόσο για την ευγενική του παρουσία και το χαμηλό του προφίλ όσο και για την ποιότητα της δουλειάς του, ο Γιώργος Σαμψωνίδης παρουσιάζει πίνακες που κινούνται στις αποχρώσεις του μαύρου και του άσπρου. Χαρακτηριστικά η επιμελήτρια της έκθεσης, ιστορικός τέχνης Ίρις Κρητικού αναφέρει: «Στην πρώτη ατομική του έκθεση με τίτλο Conatus, ο Γιώργος Σαμψωνίδης εφευρίσκει εκ νέου το μαύρο και το λευκό στη ζωγραφική. Μαύρο από στάχτη, λευκό από φτερουγίσματα περιστεριών, τονικό γκρίζο της αλήστου μνήμης.  Στο μεταξύ, ο νέος ζωγράφος ταΐζει τις εικόνες του με σκοτεινές φτέρες και φρέσκο χιόνι».

Λήθη, σκέψεις στεγνές μυστικές, καλά κρυμμένες μέσα σου, ίσως και ξεχασμένες σε ένα άλλο όνειρο που δεν θες να το κάνεις πραγματικότητα, έτσι για να μην απολέσει την ομορφιά και την ελπίδα που χάνει καθετί που γειώνεται, καθετί που ακούει, βλέπει, και μιλάει, καθετί που πατάει γερά τα πόδια του στη γη όπως ο άνθρωπος, όπως εσύ. Σκιές, ίσκιοι, είδωλα, παιχνίδια του μυαλού και της καρδιάς, ένα ξεχασμένο γράμμα που κάποτε κάτι σήμαινε για κάποιον-  ίσως και να σημαίνει ακόμα -σήμερα βρίσκεται εκεί μόνο του σε ένα γυάλινο κουτί. Μέσα από το γυαλί καθρεφτίζεται ο πόνος, η νοσταλγία, το όνειρο, η ελπίδα χαμένη και υπαρκτή, εσύ, το δικό σου πρόσωπο. 

Φιγούρες άψυχες, σταματημένες σε έναν απροσδιόριστο χρόνο, πρόσωπα παγωμένα από την ακινησία, ηρεμία, ησυχία, γκρίζο, μαύρο, ένα περιστέρι, μια πεταλούδα. Παιχνίδι ανάμεσα στην υπομονή και την αναμονή. Η λήθη διώχνει τη λύπη; Όταν τα μάτια κλείνουν, έρχονται οι σκέψεις ή τα όνειρα; Βουτιά σε ξεχασμένους παραδείσους, ανάσα για να συνεχίσεις την προσπάθεια, το μόχθο. Ξέρεις πως όταν τα μάτια θα κλείσουν, τα βλέφαρα θα σκεπάσουν σαν σεντόνι τα όνειρα σου, να τα κρύψουν από το φως, και εκεί μέσα στο σκοτάδι και το μαύρο, στον ύπνο της οδύνης (the sleep of the sharrow, τίτλος έργου του ) μια ελπίδα θα γεννηθεί, σε μια φευγαλέα σκέψη ενός άλλοτε ξεχασμένου ονείρου.
Το πέρασμα ίσως να γίνει με ένα λευκό περιστέρι αν το αφήσεις να σε οδηγήσει σε μια άλλη κατάσταση αφήνοντας πίσω του αναμνήσεις. Λήθη. Εικόνες σαν φωτογραφίες, γράμματα, άσπρο- μαύρο, σημάδια ενός παρελθόντος, λευκά βουνά, σιγαλιά κρυμμένη, μυστήριο, γυαλί, φιγούρες που φαίνονται αχνά μέσα σε καθρέφτες.
Μέσα στο λευκό χιόνι και σε κλειστούς φακέλους, σε αινιγματικά χαμόγελα χλωμών προσώπων, χάνονται λέξεις, στιγμές τού χτες, συναισθήματα, βλέμματα, θέλγητρα. Σε γκρίζους ουρανούς κρυφοί αναστεναγμοί, θυμίζουν μέρες γέλιου, χαράς αλλά και θλίψης. Ένα περιστέρι ακίνητο διατηρεί την ορμή του. Μια πεταλούδα που θέλει να πετάξει. Και οι δύο γνώρισαν ουρανούς της τύχης, ανθρώπους από κάθε γωνιά, γεννημένοι άγνωστοι να ζουν τις μέρες των θαυμάτων, να προσπαθούν να μοχθούν ώστε να μην χάσουν την ελπίδα για την ευτυχία.
Ο ζωγράφος μας προτείνει εικόνες μυστηριακές, γκρίζες, συνθέσεις μαύρου και λευκού, λήθης και ανάμνησης από τους μαγικούς του κόσμους. Ίχνη ψυχής, χνάρια και μαρτυρίες μέσα από μια καλλιτεχνική ματιά αποκαλύπτονται στη θέαση των έργων του. Φιγούρες νεανικές, παιδικές, βλέφαρα κλειστά που κρύβουν αθωότητα, σκέψεις και μυστικά σε ένα γκρι Ονειροστάσιο. Οφηλίες χαμένες σε νερά, ξανθές κώμες, λευκό χιόνι και περιστέρια. Μέσα από τα ίχνη της σκιάς, ο καλλιτέχνης προσκαλεί το θεατή στην παραμυθία μιας αλλοτινής ορμής, μιας ασίγαστης τάσης.

Ένα χτες ανάλγητο για τους λησμονητές που ότι βλέπουν μπορεί να χαθεί. Σιωπή που κρύβει ελπίδα. Φάκελοι με ονόματα γραμμένα με λήθη και νοσταλγία ενός ξεχασμένου άλλοτε «θέλω».
Ταξιδιώτης του παντός ο καλλιτέχνης γυρεύει φωνές αισιοδοξίας μέσα σε μια γκρίζα από λευκό και μαύρο καθαρότητα της ζωγραφικής του, ψάχνει σε καθρέφτες, ποιήματα, λέξεις, εικόνες αλλά και μνήμες, εκεί οπού το «φαίνεσθαι» οδεύει προς το «είναι», εκεί  όπου τα όνειρα λειτουργούν ως θεμέλιος λίθος της αρετής προσπαθώντας να διατηρήσουν την ελπίδα για την ευτυχία που θα έρθει. Ολοένα και περισσότερο ο ταξιδιώτης  χάνει τη γραμμή που χώριζε τον εξωτερικό από τον εσωτερικό του κόσμο, το σύνορο ανάμεσα σ’ αυτά που βλέπει στ’ αλήθεια μπροστά στα μάτια του και σ’ εκείνα που προσθέτει ο ίδιος με τη φαντασία του. Καθρέφτες, γυαλί, εικόνες. Ένα ψευδές είδωλο, εικόνα μιας άλλοτε πραγματικότητας; Η χρήση κατόπτρων παρασύρει το θεατή σ’ ένα παιχνίδι οφθαλμαπάτης, στην αναζήτηση της πραγματικής διάστασης απαλλάσσοντας τον από την εγκεφαλική κατάδειξη της σχέσης μεταξύ πραγματικότητας και φαινομενικής πραγματικότητας.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η δουλειά του Γιώργο Σαμψωνίδη ακολουθεί την τάση που φαίνεται να χαρακτηρίζει τη σύγχρονη πορεία πολλών Ελλήνων καλλιτεχνών, αυτή της παραστατικής ζωγραφικής. Ο καλλιτέχνης στοχεύοντας στην κατάκτηση της εκφραστικής δύναμης μέσα από τη ζωγραφικότητα της σύνθεσής του αποφεύγει τους εύκολους εντυπωσιασμούς από κάποια πολύπλοκη τεχνική πετυχαίνοντας με αυτό τον τρόπο να κυριαρχήσει η αρμονία της σύνθεση και ο χειρισμός των χρωμάτων που επιλέγει να χρησιμοποιήσει. Στην περίπτωση του ζωγράφου που φιλοτεχνεί ένα έργο τα πρόσωπα μοιάζουν να βρίσκονται πάνω από το χρόνο, σαν να μην έχουν ηλικία,  και αυτό γιατί  προέχει να αναδείξει μια συνολική προσωπικότητα ανεξάρτητα από το χρόνο και το χώρο αποφεύγοντας έτσι τη λειτουργικότητα της φωτογραφίας ως ενσταντανέ. Κάθε έργο αποτελεί δημιούργημα του πνεύματος και της ευαισθησίας του δημιουργού που την παράγει η τέχνη, δεν είναι απλή αναπαράσταση της πραγματικότητας.
Ο Γιώργος Σαμψωνίδης αναζητάει έμπνευση στην ποίηση, στις ταινίες, σε ήχους και σε λέξεις. Ο Rimbaud, ο Nietzsche, ο Schopenhauer, ο Tarkovsky παλιοί και νέοι φιλόσοφοι, ο Αριστοτέλης και ο Σπινόζα, εμπνέουν το νεαρό καλλιτέχνη.
Η λεπτομέρεια εντυπωσιάζει. Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά με λάδι σε καμβά και χαρακτηριστική καθαρότητα της εικόνας. Στο Γιώργιο Σαμψωνίδη αναγνωρίζει κανείς τη δύναμη ενός νέου ανθρώπου που ορμά θα λέγαμε στον κόσμο της τέχνης με πίστη και αποφασιστικότητα. Δοκιμάζει, πειραματίζεται, προτείνει.
Είναι σημαντικό ένας νέος καλλιτέχνης να μπορεί να επιλέγει με αυστηρότητα τα έργα που θα παρουσιάσει στο κοινό και να προχωράει διατηρώντας τον ενθουσιασμό του. Έργα που δημιουργούν συναισθήματα και σκέψεις, έργα που μεταδίδουν ένταση. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζει κανείς ένα κομμάτι του σε αυτό που βλέπει. Να γίνεται κατά κάποιο τρόπο ο θεατής μέτοχος των συναισθημάτων του δημιουργού. Έργα στα οποία ο θεατής αναγνωρίζει την προσπάθεια, το μόχθο, την ασίγαστη τάση, την ορμή  του καλλιτέχνη∙ Conatus.

Last modified: 20/12/2017