Γιώργος Πανταζής – Ό,τι αγγίζει το βλέμμα και συγκινεί τη συνείδηση 

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Γιώργου Πανταζή  «Το Φτέρωμα των Χρωμάτων», σε επιμέλεια της Ιστορικού-Κριτικού Τέχνης Θάλειας Στεφανίδου. Η έκθεση λειτουργεί από τις 10 Μαΐου ως τις 7 Ιουνίου.
Χαρακτηριστικό στα έργα του Γιώργου Πανταζή είναι το έντονο χρώμα και το ζεστό φως αλλά και η ικανότητα του να αποτυπώνει τις ομορφιές της φύσης, ξεφεύγοντας από την πραγματική εικόνα και τοποθετώντας το θέμα του σε ένα περιβάλλον φαντασιακό, διατηρώντας συνάμα την αυθεντικότητα του. Ο καλλιτέχνης με αυτό τον τρόπο δηλώνει την εικαστική του ταυτότητα ενώ ταυτόχρονα προκαλεί στον θεατή ένα «σοκ» λόγω της έντασης των χρωμάτων, εν αντιθέσει με τα γαλήνια και αισιόδοξα συναισθήματα που του δημιουργεί.

Χρώματα του ανέμου, ακρυλικά σε καμβά 100×70 cm

«Τι σημαίνει ζωγραφίζω; Πώς τα καταφέρνει κανείς;
Είναι η πράξη του να ανοίγεις ένα πέρασμα διαμέσου ενός αόρατου σιδερένιου τοίχου,
που φαίνεται να βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό που νιώθεις και σε αυτό που μπορείς»
[ απόσπασμα από επιστολή του Βαν Γκογκ στον αδελφό του Τεό ]

Ό,τι μου είχε αποτυπωθεί στη μνήμη από το πρώτο ακόμη ίδωμα των έργων του Γιώργου Πανταζή ήταν οι αυθόρμητες, ζωντανές, άναρχες, χρωματικές εκρήξεις, αυτό που το είχα ονομάσει φτέρωμα των χρωμάτων. Ήταν διάφορα λουλούδια, ως η Άνοιξη της Φύσης, μέσα σε βάζα: αναγνωρίσιμα ή πλασματικά, πόζαραν σαν μοντέλα μπροστά σε ουδέτερο φόντο, χωρίς συνδηλώσεις -ο ζωγραφικός χώρος του Πανταζή είχα σκεφτεί τότε αρνείται την ταυτοποίηση και αυτό έχει τη γοητεία του.

Φυλλωσιές, ακρυλικά σε καμβά 50×50 cm

Η διαπίστωσή μου αυτή εμπεδώθηκε παρακολουθώντας τις επόμενες εκθέσεις έργων του και τις επεμβάσεις που έκανε στους χώρους όπου εργάζεται, καθώς και στις δράσεις του στο δημόσιο χώρο. Η Φύση, αν και είναι πανταχού παρούσα στα έργα του, ωστόσο στην αποτύπωση και απόδοσή της ζωγραφικής της μεταφοράς δεν αποτελεί καθόλου αυτό που ονομάζουμε ζωγραφική εκ του φυσικού, ούτε καν ζωγραφική του φυσικού τοπίου από μνήμης. Θεωρώ πως πρόκειται πολύ περισσότερο για μία απολύτως εικαστική αναζήτηση, η οποία λειτουργεί πολύ πέραν μιας θεματικής αναφορικά στη χλωρίδα. Μια αναζήτηση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το χρώμα/φως, με ό,τι δηλαδή αγγίζει το βλέμμα και συγκινεί τη συνείδηση.

Μπλε εναγκαλισμός, ακρυλικά σε καμβά 80×60 cm

Η χρωματική του παλέτα είναι πληθωρική, κραυγαλέα, με εκείνους τους αφηγηματικούς υπαινιγμούς του έντονα ομιλούντος χρώματος, αυτού που σε κάνει να αισθάνεσαι πως το υπερβολικό δεν είναι ποτέ αρκετό. Έτσι πετυχαίνει παρεκκλίσεις και ανατροπές από τη μονοσήμαντη αληθοφάνεια μιας εικόνας, καθώς και την ανάδυση οπτικών εκδοχών πλασματικής τοπογραφίας. Εξάλλου οι πινελιές του αποπνέουν μια αίσθηση ρευστότητας και μετασχηματισμών, καθώς αφήνουν να ανιχνεύσει κανείς ποικίλες εκδοχές παιχνιδιών φωτεινότητας στις ενεργειακές γειτνιάσεις ανάμεσα στις αποχρώσεις.

Ανθοστολίδα, μετά την Sophie Anderson, ακρυλικά σε καμβά 150×100 cm

Η επιλογή των χρωμάτων του θα έλεγα πως ακολουθεί με όσο περισσότερη πιστότητα την αυθόρμητη κάθε φορά απόφασή του, προκειμένου να ερμηνευτεί με τη μεγαλύτερη ακρίβεια η αίσθηση της βιωμένης στιγμής. Σε αυτή τη διαδικασία, το θέμα, οποιοδήποτε θέμα κι αν προκύψει—λουλούδια σε βάζο και κάθε είδους αναγνωρίσιμη ή μη χλωρίδα, ένας αφαιρετικός ή τελείως αφηρημένος «κήπος»—είναι μία θεματική που σχετίζεται με την αντίληψη της αίσθησης των πραγμάτων. Έτσι ο Πανταζής μοιάζει να εισπράττει από τον φυσικό κόσμο αυτό που ονομάζουμε «μουσικό άκουσμα», με τη διευρυμένη σημασία της έννοιας, και εκείνα τα αρμονικά μοτίβα των αισθημάτων, ώστε να μπορέσει να τα μετατρέψει σε παρτιτούρες στη λογική χρωματικών ρυθμών.
Θάλεια Στεφανίδου
Ιστορικός – Κριτικός Τέχνης, επιμελήτρια εκθέσεων

Last modified: 08/05/2024