Γιώργος Ανδρούτσος: Εικόνες σύγχρονων αγίων

Ο Γιώργος Ανδρούτσος δουλεύει με μολύβι σε χαρτί και με κάρβουνο και κιμωλία. Κι αυτό γιατί τα συγκεκριμένα υλικά, όπως λέει ο ίδιος, δεν έχουν την πολυτέλεια του λαδιού. Στόχος του είναι η παραμόρφωση της πραγματικότητας ώστε να εκφράσει τα συναισθήματα και την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του, γεγονός που μπορεί να τον κατατάξει στους εξπρεσιονιστές ζωγράφους. Η ένταση στις γραμμές δίνει στα πορτρέτα του μια τραγική διάσταση και η προσπάθειά του καταλήγει σε μια ψυχικά αποδεκτή διατύπωση.  ‘Οσο για την ένταση της χειρονομιακής του γραφής καταλήγει σε μια καθαρά προσωπική γλώσσα.

Ο ίδιος λέει: «Όλα τα πρόσωπα που ζωγραφίζω είναι φανταστικά. Μόνο ορισμένες κινήσεις προκύπτουν μελετώντας ανθρώπους που βρίσκονται καθημερινά γύρω μου. Αν και δεν μου αρέσει ο εξπρεσιονισμός – είμαι περισσότερο άνθρωπος της λογικής παρά του συναισθήματος –  ούτε με ενδιαφέρει να βγάζω στο σχέδιό μου το συναίσθημά μου, αυτό προκύπτει τελικά σαν αποτέλεσμα. Το χειρονομιακό σχέδιο δεν σημαίνει απαραίτητα ενστικτώδη – ή αλλιώς αυθόρμητη – συγκίνηση. Και επιμένω στο να θέλω το σχέδιο να έχει σημεία αναπαράστασης».

Ο Γιώργος Ανδρούτσος  συνθέτει τους πίνακές του με ιδιαίτερη ευαισθησία και με εξπρεσιονιστική – αφαιρετική διάθεση, ενώ μετεωρίζεται ανάμεσα στην αναγνωρίσιμη φόρμα και στην ασάφεια. Το έργο του είναι ψυχογραφικό και δυναμικό. Ο ίδιος αρνείται να εμπλουτίσει εκφραστικά το τελικό αποτέλεσμα με χρωματικές παρεμβάσεις. Το μαύρο και το άσπρο αρκούν για να εκφράσουν το ψυχικό βάθος των ανθρώπων του. Το έργο του, όλο κίνηση, διαβάζεται ως ένα συνολικό πεδίο όπου δεν λείπουν οι υπαινιγμοί στο πραγματικό όσο το φυσικό θέαμα μεταβάλλεται προοδευτικά σε όγκους και σχήματα. Οι φιγούρες του ασφυκτιούν και θέλουν να εξαπλωθούν προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο εκρηκτικός δυναμισμός της χειρονομιακής γραφής αρκεί για να συγκινήσει τον θεατή. Το τελικό αποτέλεσμα εκφράζει μια θαρραλέα δήλωση καλλιτεχνικής ελευθερίας που έχει την δική της λογική και αυτοτέλεια και υπακούει σε μια εσωτερική πειθαρχία που δεν αφήνει ποτέ την ταραχώδη σύνθεση να καταλήξει σε «μουντζούρα».

Αυτό που ουσιαστικά κάνει ο Γιώργος Ανδρούτσος είναι να απελευθερώνει μια κρυμμένη ενέργεια, να θέτει στην πρωτοκαθεδρία τον προσωπικό παράγοντα και να αναδεικνύει το σχέδιο ως μηχανή έκφρασης του ψυχισμού του. Ενώ, παράλληλα, επιχειρεί να γεφυρώσει τα αντικειμενικά δεδομένα μιας προσωπογραφίας με την υποκειμενική ματιά, τη συγκινησιακή φόρτιση και τη φαντασία του. Απαλλάσσεται από τις περιγραφικές λεπτομέρειες που εξατομικεύουν ένα πρόσωπο έτσι ώστε να εκφραστεί εντονότερα ο εσωτερικός του κόσμος. Κύριος στόχος του καλλιτέχνη είναι η απόδοση της ψυχικής του σχέσης με τη ζωγραφική επιφάνεια και τα εκφραστικά του μέσα. Το έργο γίνεται πεδίο αποτύπωσης του εσωτερικού ψυχικού του κόσμου και όχι πεδίο αναπαράστασης του οπτικού ερεθίσματος. Η μετωπικότητα των πορτρέτων τα οποία περιβάλλονται από ένα κενό φόντο, συγγενεύει με την αισθητική αντίληψη της αγιογραφίας δίνοντάς τους μια συμβολική διάσταση : μοιάζουν με εικόνες σύγχρονων αγίων.

Last modified: 21/03/2015