Γιάννης Β. Κωβαίος: Ζωντανεύει με το φακό του τη Λογοτεχνία!

Και στο πιο μικρό πετραδάκι, και στο πιο ταπεινό λουλούδι, και στην πιο σκοτεινή ψυχή, βρίσκεται αλάκερος ο Θεός.
(Ο Χριστός ξανασταυρώνεται)

Μάχιμος φιλόλογος στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο, δοκιμιογράφος, ποιητής, στιχουργός, με δεκαπέντε βιβλία και χιλιάδες άρθρα και άλλες δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά και επιστημονικά περιοδικά, σε εφημερίδες, σε συλλογικούς τόμους κ.λπ., μέλος χορωδιών, αλλά και φωτογράφος με εννέα ατομικές και συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό μου, ιδού τα βασικά στοιχεία της ταυτότητάς μου. Για το βιβλίο μου «Σε Δ΄ πρόσωπο» έχω τιμηθεί με το Βραβείο Δοκιμίου Παναγιώτη Φωτέα 2014, ενώ διακρίσεις έχουν λάβει σε διαγωνισμούς ποιήματά μου και φωτογραφίες.

ΜΕΤΑΙΧΜΙΑ
Ήταν δεν ήταν σούρουπο
Ήταν δεν ήταν είκοσι
Ήταν δεν ήταν μόνη της
Ήμουν δεν ήμουνα εκεί…

Αν θελήσουμε να επικεντρωθούμε στη Φωτογραφία, που βρίσκεται πιο κοντά στη θεματική του φιλόξενου οικοδεσπότη της αυτοπροσωπογραφίας μου Art22, η ένατη έκθεσή μου στην Αίθουσα Τέχνης ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝΚΑΡΤΕΡΗΣ. Οι οκτώ προηγούμενες (από το 2004) είχαν τον τίτλο «Φωτο-Γραφές», καθώς κάθε φωτογραφία εικονοποιούσε και από ένα δικό μου ποίημα. Η παρούσα, ωστόσο, έκθεση τιτλοφορείται «Άλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως δεν έχω», αφού με τον φακό μου ζωντανεύω 43 αθάνατα αποφθέγματα του Νίκου Καζαντζάκη σε ισάριθμες φωτογραφίες, τιμώντας το 2017, το οποίο έχει ανακηρυχθεί Έτος Καζαντζάκη με τη συμπλήρωση 60 χρόνων από τον θάνατό του.

Δεν είναι ο Χριστός το τέλος, είναι η αρχή, δεν είναι το «Καλώς όρισες!», είναι το «Καλό ταξίδι!».
(Αναφορά στον Γκρέκο)

Επομένως, η φωτογραφική παραγωγή που παρουσιάζω στο κοινό μέσα από εκθέσεις συνομιλεί πάντοτε με τη Λογοτεχνία (Ποίηση ή Πεζογραφία), γιατί θεωρώ ότι ο Λόγος «ἐν ἀρχῇ ἦν» εμπνέοντας και κατευθύνοντας όλες τις άλλες Τέχνες και πτυχές του Πολιτισμού. Φυσικά, εκτός από τις εκθέσεις, φωτογραφίες μου βρίσκει κανείς και σε εξώφυλλα βιβλίων ή περιοδικών, σε ημερολόγια, αλλά και στο διαδίκτυο, κατ’ εξοχήν δε στη διαδικτυακή λέσχη «Φωτογραφικό Ταξίδι».
Νομίζω ότι, αντί να πλατειάσω περιαυτολογώντας, πιο εύγλωττο θα είναι να προβάλω δείγμα δουλειάς μου, πρωτίστως από την τρέχουσα έκθεση αλλά και από προηγούμενες.

Aλίμονο σε όποιον ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου. (Αδερφοφάδες)

Ως επίλογο επιλέγω το τραγούδι για τον Καζαντζάκη που γράψαμε με τον Σπύρο Λάμπρου –τους στίχους εγώ και τη μουσική εκείνος– και ερμήνευσε η γνωστή Παιδική Χορωδία του κατά την εκδήλωση «Το παιδί τιμά τον Νίκο Καζαντζάκη» (8 Δεκεμβρίου 2012 στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης»):

Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Αποχαιρέτα τα πάντα κάθε στιγμή. Στύλωνε τη ματιά σου αργά, παθητικά στο καθετί και λέγε: Ποτέ πια!
(Ασκητική)

Μας λούζει φως μες στις σελίδες
με έργα που γεννούν αχτίδες.
Μας ξεναγεί στην οικουμένη,
αλλά στην Κρήτη μάς προσμένει!

Γνώρισε όλες τις θρησκείες,
τα πάθη και τις αδικίες.
Έψαλε έρωτες, μεράκια
μα και τα πιο πικρά φαρμάκια.

Πασχίζει τον Θεό να σώσει
και τους ανθρώπους να λυτρώσει.
Την Ιστορία «ανακρίνει»,
για να εμπνεύσει την Ειρήνη.

Σαν δάσκαλος φιλοσοφίας
και ανθρωπογεωγραφίας
ξανά τον κόσμο ανακαλύπτει
κι ουδέποτε τας χείρας νίπτει.

[Refrain]

Η κρητική ματιά μάς γνέφει
κι η «Ασκητική» γραφή μάς τρέφει.
Χαράζει άγνωστες πορείες
με του Ζορμπά τις απορίες.
«Ξανασταυρώνεται» ο Αθώος
και βγαίνει ο «Προμηθέας» σώος.
Με τον «Φτωχούλη» του κηρύττει
ήθος ο γιος του Ψηλορείτη.

ΣΙΓΑ ΤΟΝ ΑΘΛΟ…
Λέω
να αποδομήσω το Σκοτάδι
Θα αφαιρώ προσεκτικά
τα αγκάθια από τις σχέσεις
Θα μπήγω πάσσαλους φωτός
σε αναίσθητα κρανία
Θα σπάω των αναμάρτητων
τα βράχια ή τα νεύρα
«Συνόντες» του ήλιου θα σας πω
αν λέτε «καλημέρα»…
Και θα ρωτάω

Κρατάς ένα βουρτσάκι με μπογιές, ζωγραφίζεις τον παράδεισο και μπαίνεις μέσα. (Αναφορά στον Γκρέκο)

ΕΚ ΠΑΡΑΔΡΟΜΗΣ
Αντέγραψα εκ παραδρομής
τα πάθη σου.
Στην ομοιοπαθητική
προσβλέπω πλέον.

ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΥΣΤΙΧΟ
Άστατος κι απόψε ο καημός·
πονούν τα κόκκαλα
των τετραπληγικών χειμώνων.
Πάντοτε με τον ίδιο εφιάλτη
θα ξυπνώ:
«Παραγοντοποιήσατε
τους ανωτέρω στίχους».

Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη· μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος.
(Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά)