Γιάννης Αδαμάκης: Μια απερίσκεπτη ματιά στη μνήμη 

Δυο κείμενα για την έκθεση του «Deliberately innocent»

Ο ζωγράφος Γιάννης Αδαμάκης το έχει καθιερώσει πια… Κάθε μεσοκαλόκαιρο κατηφορίζει στην Αντίπαρο και παρουσιάζει μερικά από τα καινούργια του έργα. Ο Γιάννης αγάπησε την Αντίπαρο και η Αντίπαρος του το ανταποδίδει!
Από τις 2 ως τις 21 Αυγούστου λοιπόν, όσοι επισκεφτούν το κυκλαδίτικο νησί θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη νέα δουλειά του Αδαμάκη «Deliberately innocent». Η έκθεση παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης «Αντί» στο Κάστρο, που φέτος γιορτάζει τα δέκα χρόνια λειτουργίας της.
Στον κατάλογο της έκθεσης φιλοξενούνται κείμενα του καλλιτέχνη και του συναδέλφου και φίλου του Γ. Σταθόπουλου.

Geisha, 2022, 80X100 cm, acrylics on canvas

Μια απερίσκεπτη ματιά στη μνήμη.

Η απειρία, η αφέλεια, η ευπιστία και τέλος η ενοχή.

Φορτισμένοι, πονηρεμένοι, ιδιοτελείς, οργανώνουμε την εικόνα μας.
Τεκμηριώνουμε έναν catalogue raisonné.
Αποποιούμαστε τα σκοτεινά χαρακτηριστικά μας.
Διαλέγουμε αθώα θέματα. Προσπαθούμε να ξεγελάσουμε.  Να διασκεδάσουμε.
Επιδιώκουμε «ευτυχείς» συναντήσεις.
Εξαπατούμε τους περαστικούς. Αποφεύγουμε το βλέμμα τους.
Περνάμε με πορτοκαλί.

Ταξιδεύω σε ταπεινές, ακίνητες θάλασσες. Μαζεύω στρατιωτάκια. Μαζεύω παιχνίδια.
Αναζητώ τη σιωπή.
Δεν είναι η μυρωδιά του Νοτιά αυτό που νιώθω. Είναι η πνιγηρή αίσθηση από κλειστές κάμαρες. Από σπίτια με κλειδωμένες εξώπορτες. Τραπεζαρίες με χαλιά που έχουν χρόνια να μαζευτούν.
Πώς θα μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά τα ίσως; Τις παραιτήσεις; Τα «θα δούμε»;
Πώς να διαχειριστώ τις Ερινύες;
Πώς να διαχειριστώ τις νύχτες;

Αδέξιες οι κινήσεις στο κρεβάτι. Δεν ξαπλώνω, βυθίζομαι… Δύσκολο το βάρος της στιγμής.
Παγώνουν οι αρθρώσεις.
Επιστρέφω στην παιδική μου ματιά. Γελώ. Κάνω παράξενες σκέψεις. Επικίνδυνες αναγνώσεις.
Σαν παιδί, δεν φοβάμαι να κοιτάξω πίσω.
Στήνω με το πινέλο. Περνάω λαζούρα. Κρύβομαι. Πάλι και πάλι. Λαζούρες, λαζούρες, λαζούρες.
Μια απεγνωσμένη δράση.
Χρώματα. Το ένα μετά το άλλο. Και ξανά. Και ξανά η αγωνία.
Πλέω, κολυμπώ, πνίγομαι. Ανοίγω το κουτί της Πανδώρας. Ακολουθώ το πεπρωμένο των στιγμών. Ντρέπομαι.
Στέκομαι. Αφηγούμαι. Εγγράφω. Αναρωτιέμαι.
Φοράω τα καλά μου.

Γιάννης Αδαμάκης, 2022

Ο πρίγκιπας των Βριλησσίων

Πρώτα θαύμαζα τη ζωγραφική του Γιάννη Αδαμάκη, παρακολουθώντας εκθέσεις και δημοσιεύσεις έργων του, και μετά γνώρισα τον ίδιο, αυτόν τον πρίγκιπα των Βριλησσίων, όπως τον αποκαλούμε με τον Θανάση Μιχαηλίδη, τον άρχοντα της Βουλιαγμένης. Μαζί έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές γευσιγνωσίας φαγητών και κρασιών, ωραίες στιγμές που μας ενώνουν και που, ευτυχώς, συνεχίζονται απαλύνοντας τη ροή του αδυσώπητου χρόνου.
Ο Αδαμάκης με τη ζωγραφική του ταξιδεύει τον θεατή σε ακοίμητες θάλασσες και σε λιμάνια μυστηρίου, τον μεταφέρει σε πλατείες που μοιάζουν να επιπλέουν σε δρόμους πλωτούς, τον ξεναγεί σε χώρους εργασίας για να του θυμίζει την αντοχή του, τον ανεβοκατεβάζει σε λεωφορεία ώσπου να δει την κάθε μέρα σαν σχολική εκδρομή.

Γιάννης Αδαμάκης

Σίγουρα είναι ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους που έχουμε σήμερα. Την αφορμή για να ζωγραφίζει την παίρνει κυρίως από τους φίλους του, τα οινοπνεύματα και τα καράβια με τις προσδοκίες που κουβαλούν και τις ζωές που φέρνουν πίσω. Γι αυτό θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι επικοινωνεί με το κοινό και με τους φίλους του με τρόπο που η ζωγραφική του να τους ανήκει.
Η ζωγραφική του Αδαμάκη μας εμπνέει και μας συγκινεί.
Δεν κολακεύει με τα κλισέ του συρμού των ευρωπαίων ζωγράφων, οι οποίοι επηρέαζαν πάντα και πολλές φορές παρέσυραν τους Έλληνες ομότεχνους τους.
Φίλε Γιάννη, στην υγειά σου!

Γ. Σταθόπουλος, 2021.

Last modified: 05/08/2022