Βιβή Παπαδημητρίου: Με ενδιαφέρει η φυσικότητα, η δράση, η περιπέτεια

Η Βιβή Παπαδημητρίου έχει μελετήσει πολύ την τεχνολογία των υλικών και έχει δοκιμάσει διαφορετικές προετοιμασίες όπως κουνελόκολλα και χειροποίητα χρώματα. Η τεχνική της είναι κλασική: χρησιμοποιεί τις παραδοσιακές μεθόδους στα λάδια. Όσο για τη χαρακτική, ξεκίνησε με χαλκό. Τώρα χρησιμοποιεί τσίγκο και ξύλο. Τεχνικά, η προσέγγιση είναι κλασική. Αυτό που αλλάζει είναι ότι χρησιμοποιεί και την τεχνική του κολλάζ. Σ’ αυτό βρίσκει τη σύνθεση και τις υφές, ενώ ταυτόχρονα απελευθερώνει τη φαντασία της.
Επηρεασμένη από την τέχνη του Μπαρόκ, αξιοποιεί τα παιχνίδια του φωτός πάνω στις επιφάνειες και τα περιγράμματα στις πολυπρόσωπες συνθέσεις της. Το σύνολο αποτελεί μια θεατρική και συναισθηματική “επίθεση” κατά του θεατή ο οποίος παρασύρεται σε μια χωρική γεωμετρία που συνεχώς μεταβάλλεται, εμπλέκεται στην ιστορία που εκτυλίσσεται και οδηγείται από το ένα σημείο του πίνακα στο άλλο, συγχέοντας πολλές φορές το πεδίο της τέχνης με εκείνο της πραγματικότητας.
Η ίδια λέει: «Έχω παρατηρήσει πολλούς ζωγράφους. Θαυμάζω τον Ρέμπραντ, τον Γκόγια, τον Γκρέκο, τον Πουσέν… Ειδικά ο Ρέμπραντ με ενέπνευσε όσον αφορά την απεικόνιση του στιγμιότυπου. Αυτή τη στιγμή που είναι ή λίγο πριν ή λίγο μετά.  Στο Μπαρόκ, αυτό που μου αρέσει κυρίως είναι η επίτευξη της φυσικότητας. Δεν μ΄αρέσουν τα στημένα.  Με ενδιαφέρει, η φυσικότητα, η δράση, η περιπέτεια. Όσο για το θεατή, θέλω να νιώθει ότι είναι κι αυτός μες στον πίνακα. Στην παράσταση μαθαίνουμε το en face και το μπούστο. Αν θέλεις όμως να συμμετέχει ο θεατής πρέπει να βάζεις πολλές οπτικές γωνίες. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνω».
Τα έργα της Βιβής Παπαδημητρίου είναι γεμάτα συμβολισμούς. Τους βρίσκεις στα χρώματα, στα αινιγματικά αντικείμενα, στα γυμνά, στα ημίγυμνα ή στα ντυμένα, στον τρόπο που κοιτάνε οι φιγούρες το θεατή για να τον φέρουν μες στο έργο, στους παρατηρητές που υπάρχουν στα έργα της παίζοντας το ρόλο του εξισορροπιστή. Τα έργα της, όλο αφήγηση και πλοκή, που πολλές φορές βγαίνει αυτοσχεδιαστικά, καθηλώνουν το θεατή ο οποίος βρίσκει τους δικούς του συμβολισμούς κάθε φορά. Η ζωντάνια της εκτέλεσης, οι ανήσυχες, ταραγμένες στάσεις των μορφών της και η συναισθηματική έντασή τους καθώς και η ασύμφωνη με τους κλασικούς κανόνες εμπλοκής του θεατή στο κάθε έργο είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά της.
Τα έργα της απελευθερώνουν τη ζωγραφική από την κλασική αντίληψη ενός συνόλου που πρέπει να παρατηρείται από μια συγκεκριμένη γωνία. Ανθρώπινα συμπλέγματα, γυμνά και πορτρέτα σε χώρους αμφίβολης ταυτότητας είναι ορισμένα από τα θέματά της, στα ζωγραφικά ή στα χαρακτικά της έργα όπου δεν παύει να εμφανίζεται και η ίδια. Το δραματικό στοιχείο ενισχύεται μέσω ενός κατασκευασμένου, συχνά έντονα τεχνητού φωτισμού. Τα εξπρεσιονιστικά γυμνά της που κραυγάζουν συχνά εκφράζουν τις αγωνίες και τις εξάρσεις της ζωής. Ένας ολόκληρος κόσμος, όλο φως και χρώμα, ξετυλίγεται μπρος στα μάτια του θεατή. Και η πραγματικότητα παραμορφώνεται κάθε φορά με σκοπό να εκφράσει τα συναισθήματα και την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική της καλλιτέχνιδας.

Last modified: 20/12/2017