ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Γεννήθηκε το 1946 στη Θεσσαλονίκη.

Σπουδές: Ιατρική. Ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική, την οποία ασκεί μέχρι σήμερα. Δηλώνει ζωγράφος που δέχτηκε επιδράσεις από τον Όμηρο Γεωργιάδη, τον Κώστα Λαχά και τον Γιάννη Μόραλη. Ωστόσο, οι καλλιτεχνικές του δραστηριότητες τον φέρνουν εγγύτερα στο χώρο των εγκαταστάσεων και των περιβαλλόντων.

H πρώτη ατομική του έκθεση έγινε το 1971 (γκαλερί Ζήτα-Μι, Θεσσαλονίκη). Από τότε στο ενεργητικό του προσμετρούνται άλλες δεκατέσσερις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ οι συμμετοχές του σε ομαδικές ξεπερνούν τις τριάντα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η Biennale του Sao Paulo, (1983), τα Δημήτρια, Θεσσαλονίκη (1985, 1989, 1993 και 1995), η Athens by art (2004).
Ο Βασιλειάδης ξεκίνησε με πίνακες στο ύφος του κριτικού ρεαλισμού. Συχνά συνοδεύονταν από κατασκευές μικρού μεγέθους, που επεξέτειναν το θέμα της ζωγραφικής στον τρισδιάστατο χώρο. Από τις πρώτες σειρές του ήταν τα Νομίσματα (1973-5), μικρού μεγέθους πίνακες που εμπλουτίζονταν με γύψινα πλαστικά στοιχεία. Οι Πόλεις, που κυριάρχησαν κατά τη δεκαετία του ’70 μετέφεραν εικόνες της σύγχρονης Θεσσαλονίκης. Η κίνηση μοιάζει να έχει σταματήσει αφύσικα στους χώρους αυτούς, που προδίδουν μια αίσθηση κατάθλιψης και μονοτονίας. Η πραγματικότητα που σχολιάζεται είναι η πνευματική αιμορραγία της πόλης προς όφελος της πρωτεύουσας. Τα Παρμπρίζ ανήκουν στην ίδια θεματογραφία, αλλά στηρίζονται στις λεπτομέρειες του φυσικού και τεχνολογικού περιβάλλοντος, όπως αυτές αντανακλώνται πάνω στους καθρέφτες και τα τζάμια των αυτοκινήτων. Συχνά, το ίδιο το τζάμι, με το μεταλλικό του πλαίσιο ενσωματώνεται στον πίνακα, σ’ ένα είδος collage.
Οι Αντανακλάσεις, των αρχών της δεκαετίας του ’80 σηματοδότησαν τη μετάβαση του Βασιλειάδη σε τρόπους έκφρασης που βρίσκονται κοντά στον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό. Με έμφαση στη σημασία της χειρονομίας και τη δυναμική χρήση του χρώματος, ο καλλιτέχνης αποδίδει τις σκιές των δέντρων στα πάρκα και στα πεζοδρόμια, την αντανάκλαση της κίνησης πεζών και τροχοφόρων πάνω σε προθήκες καταστημάτων στους δρόμους της πόλης.
Στη ρευστή οπτική εντύπωση που προκαλεί μια αντανάκλαση βασίστηκαν οι ενότητες που παρουσίασε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποίησε στοιχεία του αστικού χώρου, αλλά ενδιαφέρθηκε για την εικονοπλαστική δύναμη του νερού και του φωτός σε θαλασσινά τοπία. Ο καλλιτέχνης στερέωνε τεράστια πανιά σε βράχους κοντά στη θάλασσα και ζωγράφιζε πάνω τους τις λεπτομέρειες της υφής του φυσικού υλικού, σ’ ένα είδος frottage. Οι σειρές Βράχια, Είδωλα, Μεταπλάσεις και Αποτυπώσεις στηρίχθηκαν λιγότερο ή περισσότερο σ’ αυτή την τεχνική. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η σειρά με τον τίτλο Υπεριώδεις χώροι είναι περιβάλλοντα, στα οποία οι μορφές αποκτούν ιδιαίτερη οντότητα, καθώς λούζονται από το υπεριώδες φως προβολέων. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε επιφάνειες επεξεργασμένες με τις τεχνικές των προηγούμενων έργων του, τρισδιάστατα σύμβολα και γράμματα, νήματα λεπτά σαν ιστούς αράχνης που απλώνονται στο χώρο κ.ά. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις (Ζήτα-Μι Θεσσαλονίκη 1971, Κόχλιας Θεσσαλονίκη 1978, Πολυπλάνο 1979, 1980, 1988, 1991, Πράξις Ηράκλειο Κρήτης 1983, Βαφοπούλειο ΠΚ Θεσσαλονίκη 1991, Titanium 1994. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Μπιενάλε του Σάο Πάουλο το 1983 και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές. Είναι μέλος του ΣΚΕΤΕ.