Βασίλης Σελιμάς: Νοσταλγοί

Αν και ανήκει στη νέα γενιά των δημιουργών, επιμένει να υποστηρίζει την επιστροφή στο παρελθόν. Νοσταλγός του χθες αλλά και με τη διάθεση να αναψηλαφήσει τα λάθη και να επανατοποθετηθεί στο σήμερα. Είμαστε όλοι μετανάστες, λέει ο Σελιμάς, πέρα από τις χώρες, πέρα από τους ανθρώπους. Κριτικό σημείωμα με αφορμή την έκθεσή του Βασίλη Σελιμά στη γκαλερί Φρυσίρα από 21 Φεβρουαρίου ως τις 23 Μαρτίου 2013

 Η νοσταλγία είναι ενα έντονο συναίσθημα επιθυμίας επιστροφής αλλά και η επιθυμία να ξαναβρούμε κάτι, τις περισσότερες φορές τη χαμένη μας παιδικότητα. Πόσες φορές δε μιλάμε για τη νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων;  μας κάνει να αναρωτηθούμε ο Βασίλης Σελιμάς, βάζοντας στα έργα του μικρά παιδιά με θλιμμένα μάτια και παλιές φωτογραφίες κρεμασμένες στους τοίχους. Πόσοι από μας δεν βρεθήκαμε στο εξωτερικό νοσταλγώντας την πατρίδα μας; Είμαστε όλοι ξένοι, μας λέει στο ομότιτλο έργο του, εξετάζοντας τον άνθρωπο που μεταναστεύει και τα συναισθήματά του.  Συγκίνηση, νοσταλγία, πόνο και φόβο για το άγνωστο εκφράζουν οι ήρωές του.

Η ζωγραφική του έχει σαν κέντρο της τον άνθρωπο και τις αγωνίες του. Παραστατική ζωγραφική που εκφράζει ιδέες και συναισθήματα.

Ζωγραφίζει όσο κανείς τα μάτια των ηρώων του. Υγρά μάτια με μια υποβόσκουσα θλίψη που καθρεφτίζουν την ψυχή γυναικών, αντρών και παιδιών. Τα αντικείμενα που τους περιβάλλουν τους χαρακτηρίζουν: μια βαλίτσα, ένα τηλέφωνο, ένα βιβλίο, ένα παλιό σεντούκι, ένα γράμμα.

Ταξίδια και αποχωρισμοί είναι μερικά από τα θέματά του. Τρένα, βάρκες, αυτοκίνητα, σπίτια δηλώνουν αυτή τη μετακίνηση του ανθρώπου και την ανάγκη του για μια ασφαλή στέγη. Ταλαιπωρημένοι από τις μετακινήσεις οι άνθρωποί του ψάχνουν κάποιο σπίτι για να ζεσταθούν, το κλειδί του ακουμπισμένο σε κάποιο πάγκο.

Το παιδί μέσα μας παρουσιάζεται κυρίως ως νοσταλγός, με μολύβι σε χαρτί. Νιώθουμε το περίγραμμά του και το συναίσθημά του, σε μαύρο-άσπρο, αφού θυμίζει μια άλλη εποχή. Άλλες φορές πάλι παρουσιάζεται ολοζώντανο μπροστά μας, ζωγραφισμένο με ακρυλικά σε καμβά. Στο έργο Ταξίδι μ΄εκείνον, κρατάει ένα χάρτη και κοιτάει έντονα το θεατή, με μια θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Προσπαθεί να απογαλακτιστεί, αλλά η φιγούρα πίσω του το κρατάει γερά και δεν το αφήνει.

Από τα έργα του δεν λείπει σαν θέμα του και η αυτοπροσωπογραφία. Όταν ζωγραφίζει το έργο Μόνος, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, μια φύση ρομαντική, που συμβολίζεται από το φεγγάρι και τους αστερισμούς, και με αγάπη στα ζώα. Παρουσιάζεται μέσα στο νερό, σαν σε όνειρο, με μοναδικό σύντροφο το σκυλί του, χαρακτηριστικό στοιχείο των μοναχικών ανθρώπων.

Οι γυναίκες του είναι φυσικές, σοβαρές και θλιμμένες. Από μικρά κορίτσια έως γυναίκες. Μέχρι τη μητέρα του που, έγκυος στον ίδιο, νιώθει μια ενοχή. Οι γυναίκες αυτές άλλοτε φεύγουν για κάποιο ταξίδι, άλλοτε μεταναστεύουν, άλλοτε συμβολίζουν τον έρωτα και άλλοτε εκπροσωπούν το ίδιο του το σπίτι. Γνώριμες φιγούρες, από το στενό του περιβάλλον, ‘αλλοτε τον εγκαταλείπουν και άλλοτε στέκονται δίπλα του.

Ο Βασίλης Σελιμάς προσεγγίζει τα θέματά του με συμβολική και μεταφυσική διάθεση και κινείται μεταξύ συνειδητού και ασύνειδου, προτίνοντας μια δική του ερμηνεία της πραγματικότητας. Αυτό που πιστεύει είναι ότι πρέπει να γυρίσουμε στο παρελθόν να δούμε τα λάθη μας και να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας στο σήμερα.  Είμαστε όλοι μετανάστες, πέρα από τις χώρες, πέρα από τους ανθρώπους, μας λέει. Τελικά, είμαστε όλοι νοσταλγοί. Μιας ηλικίας. Μιας χώρας. Ενός χαμένου παράδεισου.

Last modified: 17/12/2015