Βίκυ Γεωργιοπούλου: Οι εμπειρίες από μια θέση στο δημόσιο

Δεν παύουμε να ακούμε στις ειδήσεις για χρέη προς το Δημόσιο, για απολύσεις στο Δημόσιο,  για πόσα δις άντλησε το Δημόσιο, για το αν πτώχευσε το Δημόσιο. Ποιοι είναι όμως οι άνθρωποι πίσω από το Δημόσιο; Πως εργάζονται, πως νιώθουν, πως ζουν; Είναι τελικά ευτυχισμένοι όσοι εξασφάλισαν μια θέση στο δημόσιο, τόσο σημαντική για μερικούς; Υπάρχουν σαν άνθρωποι πέρα από το μικρό τους γραφείο και πόσο τους έχει επηρεάσει η δουλειά τους αυτή σαν προσωπικότητες;  Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που έρχεται να μας απαντήσει η έκθεση της Βίκυς Γεωργιοπούλου. Τις εμπειρίες της ενός χρόνου όπου δούλεψε στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά, τις παραθέτει στη σειρά έργων της με τίτλο Μια θέση στο Δημόσιο. Η δουλειά της αυτή εκτίθεται αυτή την περίοδο στην Άνδρο στο ίδρυμα Π. & Μ. Κυδωνιέως.

Το κέντρο στη ζωγραφική της είναι ο άνθρωπος τον οποίο αποδίδει με ακρυλικά σε καμβά. Γυναίκες και άντρες, δημόσιοι υπάλληλοι, καθισμένοι στη μία και μοναδική παλιά «έδρα» την οποία συναντάμε σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, έχουν να μας πουν και από μία ιστορία ο καθένας. Συναντάμε τον υπάλληλο που πνίγεται στη δουλειά, την υπάλληλο που πνίγεται στη γραφειοκρατία, τον υπάλληλο που ονειρεύεται τις διακοπές του, την εγκλωβισμένη υπάλληλο, τον υπάλληλο που δεν πρόλαβε να βγει στη σύνταξη… Συναντάμε επίσης έγγραφα όπου έχει χυθεί κάποιος καφές, όπου βρίσκεται πάνω τους ένα μισοφαγωμένο κουλούρι ή όπου κάποιος ζωγραφίζει σχεδιάκια σε κάποια ώρα πλήξης. Ενδιαφέρον έχουν τα αντικείμενα που χαρακτηρίζουν τον κάθε υπάλληλο: μια εικόνα της Παναγίας για την υπάλληλο που παίρνει την πίεσή της, ένα ρολόι τοίχου για την υπάλληλο που κάνει υπολογισμούς, ένα ημερολόγιο για τον υπάλληλο που πατάει σφραγίδες, ένα χαβανέζικο πουκάμισο για τον υπάλληλο που κανονίζει να πάει διακοπές.
«Με πικρό και σουρεαλιστικά αντίστικτο χιούμορ, μας λέει η καλλιτέχνιδα, προσπαθώ να αποβάλλω ό,τι με τρομάζει: την εγκλωβιστική πραγματικότητα που προσφέρει απλόχερα το δημόσιο – και κάθε μορφή υπαλληλισμού – την ισοπέδωση όλων μας από το σύστημα και την ατέλειωτη γραφειοκρατία που μηδενίζει και ακυρώνει την προσωπικότητα, τσαλαπατάει το εγώ, κάνοντάς μας μια μηχανή παραγωγής του απόλυτου τίποτα. […] Η πραγματικότητα αυτή, μετα-διαμορφώνει τον Υπάλληλο σε ένα άβουλο πλάσμα, ρουφώντας από μέσα του κάθε ίχνος ζωής».
Τα έργα της Βίκυς Γεωργιοπούλου είναι ολοκληρωμένα πορτρέτα ανθρώπων που συναντάμε κάθε μέρα στις δημόσιες υπηρεσίες και ανούσια έγγραφα που εμπεριέχουν τον ανθρώπινο παράγοντα. Όταν ζωγραφίζει την εγκλωβισμένη υπάλληλο, με ένα κλουβί στο κεφάλι, βγάζει όλην την τραγικότητα της μορφής αυτής, που δυστυχισμένη, με τα χέρια δεμένα σφιχτά, έχει δεχτεί τη μοίρα της χωρίς καμία αντίδραση. Μια επίσης τραγική μορφή είναι η υπάλληλος που υποφέρει. Καθισμένη στο γραφείο της και περιτριγυρισμένη από φάρμακα και ένα πιεσόμετρο, με τις ρυτίδες στο κούτελο, τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και το κενό στο βλέμμα της, προσπαθεί απλά να επιβιώσει. Όσο για την υπάλληλο που πνίγεται στη γραφειοκρατία, με την υστερία της και την απόγνωσή της, με το βλέμμα ενός τρελλού, με τα χέρια και το στόμα ανοιχτά, δεν είναι παρά μια σύγχρονη κραυγή που μοιάζει να βγαίνει από μορφή αρχαίας τραγωδίας. Δυστυχία, απελπισία, μιζέρια. Αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των ηρωίδων της Βίκυς Γεωργιοπούλου, σε μια έκθεση με χιούμορ, αλλά και ανθρώπινη ευαισθησία. Ο ρεαλισμός της αμίλικτος, μας προβληματίζει θετικά ενώ μας προτρέπει να σκεφτούμε σε τι κόσμο ζούμε

Last modified: 20/12/2017