Αχιλλέας Χρηστίδης: Με την ένταση ενός Μπαίηκον

Ήρα Παπαποστόλου
Κριτικός και Ιστορικός τέχνης

1698Αυτοδίδακτος στη ζωγραφική, ο Αχιλλέας Χρηστίδης ίσως να είναι ένας από τους καλύτερους ζωγράφους της γενιάς του. Με την πολύ προσωπική του γραφή και με θέματα που αφορούν στον άνθρωπο και στο χώρο που τον περιβάλλει – εσωτερικό ή εξωτερικό – φτιάχνει ψυχογραφήματα  που φανερώνουν μια εσωτερική ένταση και πάλη.
Εξπρεσιονιστικά στοιχεία αλλά και στοιχεία ρεαλισμού και φωβισμού συναντιούνται στα έργα του, είτε χρησιμοποιεί έντονα και τολμηρά χρώματα είτε κινείται στις αποχρώσεις του άσπρου – μαύρου.  Άνθρωποι και τόποι είναι τα θέματα από τα οποία εμπνέεται και τα οποία αποδίδει χρησιμοποιώντας μια ιδιόμορφη προοπτική που, πολλές φορές, δίνουν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στους πίνακές του: ο περιβάλλων χώρος αποκτά μια διάσταση σχεδόν απειλητική. Χρώμα και σχέδιο, με την  απελευθερωμένη πινελιά και τη βιαιότητα στην απόδοση του θέματος, αναδεικνύονται ως μηχανές έκφρασης του ψυχισμού του και φανερώνουν στο μεγαλείο τους τη συγκινησιακή του φόρτιση και τη φαντασία του.
Οι σχεδόν αφιλόξενοι χώροι που απεικονίζει και η σιωπηλή μελαγχολία των πρωταγωνιστών των έργων του αποτυπώνουν τις ψυχικές διακυμάνσεις του εσωτερικού κόσμου του σύγχρονου ανθρώπου που, εγκλωβισμένος, ψάχνει να βρει διέξοδο.
1680Η πραγματικότητα παραμορφώνεται για να εκφράσει τα συναισθήματα του καλλιτέχνη και του ήρωά του όσο τα βίαια χρώματα ή μή χρώματα ανταποκρίνονται και αυτά σε συναισθηματικούς σκοπούς. Πολλές φορές, μάλιστα, μοιάζει να αποδίδει την ένταση που συναντάμε στο έργο ενός Βαν Γκόγκ, ενός Μπαίηκον ή ενός Μουνκ.
Οι αρετές του σαν καλλιτέχνη δεν εξαντλούνται πάντως στην επινοητικότητά του στην επιλογή και την απόδοση των θεμάτων του. Τα έργα του διακρίνονται επίσης και για την άψογη τεχνική τους, σαν αποτέλεσμα μιας συστηματικής προσπάθειας να “στήσει” τις εικόνες του έτσι ώστε τάξη και χάος να εξισορροπούν.
Από το ρεαλισμό κρατάει την αφήγηση και μας διηγείται πολλές μικρές ιστορίες. Αυτό που βλέπει τελικά ο θεατής μπορεί να είναι μια ανάμνηση ή ένα όνειρο, σε χρόνο σταματημένο σε μια ειδική στιγμή. Μια μικρή αινιγματική στιγμή της καθημερινής ζωής που, στα χέρια του Αχιλλέα Χρηστίδη γίνεται η υποκειμενική κραυγή ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ζήσει ελεύθερος.

 

 

Last modified: 10/10/2016