Μέλος της νέας γενιάς των εικαστικών μας δημιουργών, ο Αχιλλέας Πιστώνης δουλεύει με λάδι σε καμβά. Η ζωγραφική του έχει σαν αφετηρία της το ρεαλισμό και είναι καθαρά ανθρωποκεντρική. Ξεκινώντας από μία περιγραφική απεικόνιση της πραγματικότητας, και με εξαιρετική σχεδιαστική ικανότητα, τα πρόσωπά του καταλήγουν να ζουν σε έναν κόσμο χωρίς βαρύτητα, σε ένα δικό τους χώρο και χρόνο.
Η αυτοπροσωπογραφία είναι ίσως τα πιο δυνατά του σημεία, ακριβώς επειδή με αυτόν τον τρόπο μεταφέρει στο θεατή τη μαγεία της ψυχολογικής ταυτότητας του προσώπου που απεικονίζει. Θέλει να βρει την αληθινή του εικόνα, έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τα δικά του μάτια. Πρόκειται για μία αναζήτηση της προσωπικής του ταυτότητας. Ακόμα και τα υπόλοιπα πρόσωπα που ζωγραφίζει μοιάζουν να του χρησιμεύουν σαν καθρέφτης μέσα στον οποίο έχει ανάγκη να δει το πρόσωπό του.
Στο έργο του με τίτλο Ο Κήρυκας (2009) επιχειρεί μια μεγαλύτερη επέμβαση όσον αφορά στην προσέγγιση της ψυχολογικής του ταυτότητας. Το έργο είναι εμπνευσμένο από τον Κήρυκα, βασικό ήρωα στο μυθιστόρημα «Χτίστες» του Γιώργου Χειμωνά, έναν χαρακτήρα στον οποίο βασίστηκε για να φτιάξει την αυτοπροσωπογραφία του. Όρθιος, με τα πόδια στο πάτωμα που ίσα- ίσα σχηματίζεται γύρω του, και άρα γειωμένος, με σύμμαχούς του την πίστη του, η οποία συμβολίζεται από το σκυλί, και το τελάρο του, σύμβολο της ιδιότητάς του ως ζωγράφος, αλλά και με ελεύθερο το πνεύμα του, που συμβολίζεται από τα πουλιά, ανοίγει διάπλατα τα χέρια του με το βλέμμα σοβαρό στραμμένο προς το θεατή τον οποίο και αντικρύζει χωρίς φόβο. Πρόκειται για έναν σύγχρονο κήρυκα της τέχνης, με ιερή αποστολή. Και όπως γράφει στο έργο του ο Γ. Χειμωνάς: «Ασεβεί προς το μέλλον της σιωπής. Έρχεται για να αναγγείλει. Επειδή οι δύο πράξεις της ζωής του είναι ο ερχομός και η αναγγελία! Δεν ειναι πράξεις αλλα λειτουργίες του σώματος και της ψυχής του! Ο χώρος γύρω μας ειναι ενας τοίχος με ενα υλικό σαν σημασία!» Το συγκεκριμένο έργο γίνεται έργο-τεκμήριο της μεταστροφής που παρατηρείται στη δουλειά του καλλιτέχνη προς μία πολύ πιο εσωτερική και προσωπική ζωγραφική που μιλάει για τη μοναξιά του ανθρώπου.
Αντίθετα, στο έργο του με τίτλο Απολογία, παρουσιάζεται κουλουριασμένος στο πάτωμα, σε μια στάση που μαρτυράει φόβο, μπροστά στη δύναμη της νιότης που συμβολίζεται από το μικρό παιδί στην κούνια, σε στάση μαχητή, που κρατάει ένα σκύλο, σύμβολο δύναμης και εξουσίας.
Ο χώρος παίζει σημαντικό ρόλο στα έργα του Αχιλλέα Πιστώνη. Παλιά πατώματα με ασπρόμαυρα πλακάκια, σε μορφή σκακιέρας, μετατρέπουν τους ανθρώπους σε πιόνια ενός ψυχοβγαλτικού παιχνιδιού. Ένας καναπές, ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, μια πολυθρόνα, μια καρέκλα βρίσκονται εκεί είτε σα σύμβολα είτε για να βοηθήσουν τις στάσεις στις οποίες θέλει να βάλει τους πρωταγωνιστές του. Κυρίως μόνοι τους, ή πλαισιωμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, οι άνθρωποί του έχουν ανάγκη να ακούσουν αυτόν τους τον εαυτό. Άλλοτε του ψιθυρίζουν, άλλοτε τον στηρίζουν. Το βασικό ζευγάρι που απεικονίζει, μοιάζει να βρίσκεται σε αντίθετα στρατόπεδα. Καθισμένοι σε δύο καρέκλες, με την πλάτη ο ένας στον άλλον, άντρας και γυναίκα, κοιτούν το θεατή. Το μόνο που τους υπενθυμίζει ότι είναι ζευγάρι είναι το διπλό κρεβάτι που βρίσκεται πίσω τους.
Η απλότητα κυριαρχεί στις συνθέσεις του Αχιλλέα Πιστώνη για να στηρίξει το εγκεφαλικό παιχνίδι που προτίνει στο θεατή, ενώ, αποφεύγοντας τα χρώματα και κάνοντας χρήση μόνο των αποχρώσεων του λευκού και του γκρι, επιμένει σε ό,τι είναι ουσιαστικό. Η ζωγραφική του διαθέτει εξπρεσιονιστικά στοιχεία, αφού εκφράζει τα συναισθήματα και την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του. Τόσο οι πίνακες όσο και τα σχέδιά του με μολύβι είναι φανερό ότι προσπαθούν να εκφράσουν τα αισθήματά του μπροστά στην πραγματικότητα και όχι απλά να την αναπαραστήσουν. Με επιρροές από τις αναγνώσεις του, φτιάχνει μια πολύ προσωπική ζωγραφική με κέντρο της τον άνθρωπο και την ψυχολογική του ταυτότητα.
Last modified: 19/12/2017