Αφροδίτη Σεζένια: Ιστορίες Ζωής

Υπέρμαχος της παραστατικής – ανθρωποκεντρικής ζωγραφικής, η Αφροδίτη Σεζένια αντλεί τα θέματά της από τη ζωή της και από τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω της. Με λάδι σε καμβά,φτιάχνει αυτοπροσωπογραφίες και πορτρέτα ενώ αποτυπώνει, άλλοτε σε άσπρο-μαύρο και άλλοτε με χρώμα, άλλοτε από φωτογραφία και άλλοτε εκ του φυσικού, σκέψεις, αναμνήσεις, στιγμές.
Ο άνθρωπος απεικονίζεται πότε σε απόλυτη αρμονία με τη φύση και πότε μέσα στην πόλη, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, σε προσωπικές του στιγμές και σε όλες τις ηλικίες, από παιδί έως τα βαθιά του γεράματα, σε μια αναζήτηση της αίσθησης του πραγματικού, του βιωμένου, του αληθινού, με παρατηρητικότητα, με διαπεραστικό βλέμμα και με λυρισμό.
Αυτό που χαρακτηρίζει τη ζωγραφική της Αφροδίτης Σεζένια είναι η σκηνογραφική απόδοση του θέματος, ο ενεργητικός ρόλος του χρώματος και η πολύ ιδιαίτερη – με ευαισθησία – διαπραγμάτευση της φιγούρας. Διακρίνεται καθαρά η οξυδέρκεια στην απόδοση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου – ιδιαίτερα της γυναίκας – και η διάθεση ερμηνείας του ψυχισμού της φιγούρας. Το έργο της «Δήμητρα», για παράδειγμα, ξεχωρίζει για την εκφραστικότητα και τις σχεδιαστικές του αρετές παρόλο που το πρόσωπο είναι κρυμμένο έτσι ώστε να μην φανερωθεί ο καθρέφτης της ψυχής της. Όταν φτιάχνει την αυτοπροσωπογραφία της, παρουσιάζεται στοχαστική και γυμνή, εκτεθειμένη δηλαδή στο θεατή, για να προβάλλει καθαρό το συναίσθημά της σε συνδυασμό με έναν αδιόρατο ερωτισμό. Ξεκινώντας από τη ρεαλιστική απόδοση της φιγούρας, φτάνει στον αναλυτικό της στόχο με πειθαρχία και πίστη στα εκφραστικά της μέσα, αφού το χρώμα και το σχέδιο γίνονται οι μηχανές έκφρασης του ψυχισμού της.

Με θέμα της ζωγραφικής της απλούς ανθρώπους, η καλλιτέχνιδα, θέλει πολλές φορές να τους μεταπλάθει λυρικά σε μνημειακές φιγούρες, όχι απαραίτητα απεικονίζοντας το πρόσωπό τους αλλά κάποιο άλλο τμήμα του σώματος, όπως στο έργο «Ιστορίες Ζωής» όπου τα χέρια μιας ηλικιωμένης γυναίκας μαρτυρούν τα σημάδια που έχει αφήσει πάνω της ο χρόνος και όλη της την εμπειρία ζωής.
Ο χρόνος στα έργα της μοιάζει σταματημένος σε μια χρονική στιγμή για να εκφράσει μια ανάμνηση ή να διηγηθεί μια μικρή ιστορία δημιουργώντας κάθε φορά μια πολύ συγκεκριμένη ζωγραφική μυστηριακή ατμόσφαιρα. Πολλές φορές το κλίμα μοιάζει ονειρικό όσο τονίζεται εύστοχα από τα υποβλητικά χρώματα.

Τα έργα αποπνέουν μία νοσταλγική και μελαγχολική διάθεση και τα θέματα αποδίδονται άλλοτε με ρεαλιστική λεπτομέρεια και άλλοτε σαν ονειρικές συνθέσεις, ενώ διαθέτουν ένα εσωτερικό φως.
Η ίδια λέει: «Το κάθε έργο που ξεκινάω είναι μια πρόκληση για μένα. Μια αναζήτηση όχι μόνο τεχνικής αλλά και προσπάθεια ανάδειξης ενός μηνύματος που κρύβεται βαθιά πίσω απο την κάθε παράσταση. Αξίες που όλοι γνωρίζουμε, αισθήματα, ανάγκες, ένστικτα. Μία ανάγκη να εξωτερικεύσω και να μοιραστώ με το ευρύτερο κοινό όλα εκείνα που δεν εκφράζονται εύκολα με λόγια».

Last modified: 02/08/2014