Αριστείδης Χρυσανθόπουλος: Οι μνήμες χτίζουν τα όνειρα

Μνήμες και όνειρα ταξιδεύουν το νέο καλλιτέχνη Αριστείδη Χρυσανθόπουλο στην πρώτη του ατομική έκθεση. Από την Αμαλιάδα –τόπο της καταγωγής του- βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές και στη συνέχεια τον συναντάμε εκτός από τη ζωγραφική, να καταπιάνεται με διάφορες μορφές εικαστικής έκφρασης όπως σκηνικά, κουστούμια κοκ. Από την πρώτη επαφή μαζί του διαπιστώνεις ότι ζει και αναπνέει για την τέχνη. Η συνέντευξη έγινε σε μια ανάπαυλα της αγχώδους προετοιμασίας της πρώτης του ατομικής έκθεσης.

  Ο Αράου κάπου σημειώνει ότι οι νέοι καλλιτέχνες (αυτός βέβαια αναφέρεται σε μουσικούς) είναι θύματα του μάρκετινγκ. Θέλουν να γίνουν διάσημοι σε μια νύχτα. Μήπως τελικά η δίψα της επιτυχίας μας απομακρύνει από το πραγματικό δρόμο της τέχνης; Το δρόμο του προβληματισμού, της δημιουργίας, της έρευνας, της επανάστασης, της αμφισβήτησης κοκ;

Ο κίνδυνος αυτός ελλοχεύει πάντα και ειδικά στην εποχή της οικονομικής κρίσης, που διανύουμε, καθώς η επιτυχία «εν μία νυχτί» μπορεί να σημαίνει και επίλυση οικονομικών προβλημάτων, που λίγο πολύ όλοι αντιμετωπίζουμε. Θεωρώ όμως, πως οι πραγματικοί καλλιτέχνες έχουν συνειδητοποιήσει από νωρίς ότι μια γρήγορη επιτυχία μπορεί να αποδειχτεί εύκολα μια σύντομη χρονικά επιτυχία και ταυτόχρονα μη συνώνυμη με τη διαχρονικότητα, για την οποία όλοι οι καλλιτέχνες πασχίζουμε. Ένα είναι βέβαιο: οτιδήποτε καλό και αληθινό δεν μπορεί να χάσει το δρόμο του.

Με αφορμή την έκθεσή σας θέλω να επισημάνω το σημείωμα σας ότι η μάθηση και η λήθη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις μνήμες μας. Όταν όμως η λήθη κυριαρχήσει στη μνήμη, τότε ο πίνακας σκέτο μαύρο, σκέτο λευκό ή ένα κενό τελάρο.

Σίγουρα η λήθη έχει πιθανότητες να κυριαρχήσει στις μνήμες μας , αλλά πιστεύω πως αυτό εξαρτάται και από τις συνθήκες που ζει και βιώνει ένας άνθρωπος. Αν είναι σκληρές, δύσκολες, απάνθρωπες, βασανιστικές μπορεί ένα κενό τελάρο να προσφέρει απλόχερα την ευτυχία στον ίδιο τον άνθρωπο, μέσα από την κενότητά του. Όμως ο χρόνος συνεχίζει την πορεία του και ο ίδιος ο άνθρωπος θα ξαναγεμίσει το άδειο του τελάρο, προσπαθώντας πάντα να κυριαρχούν μνήμες λευκού χρώματος. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται το στοιχείο που κάνει τη διαφορά στις μνήμες διαφορετικών ανθρώπων. Πόσο μεγαλύτερη επιφάνεια κατέχει στον πίνακα τους το λευκό χρώμα έναντι του μαύρου χρώματος; 

Φορτωμένοι με τις μνήμες συνεχίζουμε την πορεία στο χρόνο. Και τα όνειρα, οι ελπίδες που είναι;  Αρκούν οι μνήμες;

Μπορεί να μην αρκούν, είναι όμως εκείνες που «χτίζουν» πολλές φορές τα όνειρά μας και τροφοδοτούν τις ελπίδες μας. Έτσι εμπλουτίζουν την πορεία μας στο χρόνο, όμως σχεδόν πάντα βασίζονται στις μνήμες, που είναι κυρίαρχες σε αυτήν την πορεία.

Στο έργο σας διακρίνω έντονη ποιητικότητα. Θα έλεγα και στις σκηνογραφικές σας δουλειές. Οι μέρες μας αντέχουν τους ποιητές;

Αρχικά να σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια και την αναφορά σας στις σκηνογραφικές μου δουλειές, που είναι ένα ακόμη κομμάτι μιας Τέχνης που αγαπώ με πάθος, όπως η ζωγραφική. Η ποιητικότητα μπορεί να ηχεί σε πολλούς σαν κάτι πολύ αφηρημένο και ρομαντικό σε μια εποχή, που ο ρομαντισμός, ακόμη και στις πιο απλές ανθρώπινες στιγμές, έχει εκλείψει κατά πολύ. Όμως σε κάθε εποχή υπήρχαν ποιητές που η εποχή τους τούς άντεξε, αλλά τις περισσότερες φορές αναγνωρίστηκε η αξία τους σε άλλες εποχές. Ο κίνδυνος σε μια μη ποιητική εποχή, όπως αυτή που διανύουμε, να χαρακτηριστούν τα έργα μου ότι διέπονται από έντονη ποιητικότητα, είναι περισσότερο τίτλος τιμής για μένα.

Πώς τοποθετείτε το έργο σας σ’ ένα περιβάλλον παρακμιακό, ένα περιβάλλον της έσχατης κρίσης;

Πολύ απλά δε θα ήθελα να το τοποθετήσω , μιας και η φράση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» πρέπει να αποτελεί το βασικό μότο όλων. Προτιμώ να σκέφτομαι και να εκφράζομαι με λέξεις όπως «πρόοδος», «εξέλιξη», «πορεία», όπου το στοιχείο της κίνησης κυριαρχεί. Ελπίζω ότι δε θα ζήσει κανείς μας σε ένα περιβάλλον έσχατης κρίσης και τα έργα μου ακόμα και μέσα σε ένα παρακμιακό περιβάλλον «θα ταξιδεύουν» όλους όσους θα ακολουθούν την πορεία μου, φορτίζοντας τις δικές τους «ονειρομνήμες».

Last modified: 15/01/2019