Αντώνης Γιακουμάκης, ας μην έχουμε αυταπάτες ότι ο κόσμος μας ανήκει…

Τον γνωρίσαμε πριν από μερικά χρόνια μέσα από τις «μαύρες φιγούρες» του, έτοιμο να ανατιναχθεί. Θυμωμένος, εξοργισμένος, με τους ήρωες του να προσπαθούν απεγνωσμένα να απελευθερωθούν. Σήμερα ο Αντώνης Γιακουμάκης βρίσκει χαραμάδες αισιοδοξίας και αυτές αποκαλύφτηκαν στην  πρόσφατη έκθεση του στην artzone42.

Σε έχουμε γνωρίσει από τη σειρά με τα κεφάλια σου. Με μία πρώτη ανάγνωση της τωρινής σου δουλειάς βλέπουμε ότι προστίθεται το σώμα ενώ η πινελιά σου μοιάζει πιο απελευθερωμένη. Ποια είναι η αφορμή για αυτή σου τη μεταστροφή και που νομίζεις ότι έχεις εξελιχθεί ζωγραφικά αλλά και σε επίπεδο αναζήτησης;
Τα «Μαύρα Κεφάλια» φτιάχτηκαν μια εποχή που ήταν πολύ δύσκολη, ένιωθα μεγάλη πίεση και ήθελα να στιγματίσω αυτή τη χρονική περίοδο. Αυτά τα κεφάλια τα χαρακτήριζε μια εσωστρέφεια, εμφάνιζαν εκρήξεις κενού (χάους) μέσα τους γιατί επικρατούσε ένα αίσθημα απογοήτευσης και αδιεξόδου που ήταν αρκετά έντονο.
Σε αυτή την καινούργια ενότητα το αντικείμενο ήταν τελείως διαφορετικό, πολύ πιο αισιόδοξο. Θέλοντας να εκφράσω τις σκέψεις μου για τη γυναίκα οι κινήσεις μου αυτόματα έγιναν πιο απελευθερωμένες και πιο τολμηρές. Κάθε θέμα θέλω να το προσεγγίζω ανάλογα με τις ανάγκες του. Αλλάζουν τα συναισθήματα και η διάθεσή, αλλάζει και η πινελιά.

Τι συμβολίζει για σένα το σώμα το οποίο μάλιστα απεικονίζεται κυρίως σε κίνηση;
Το σώμα για μένα είναι ένα δοχείο. Αυτό που έχει σημασία είναι η ουσία που κατοικεί μέσα σε αυτό το δοχείο. Αυτό που μας κινεί και μας διατηρεί ζωντανούς είναι αυτή η αόρατη δύναμη, αυτή η ενέργεια. Όταν ένα σώμα είναι ακόμα και ακίνητο αυτή η ενέργεια εξακολουθεί να ρέει.

Γιατί επιλέγεις τα  εξπρεσιονιστικά και τα αφαιρετικά στοιχεία σαν μέσο έκφρασης σου; Πιστεύεις ότι ο ρεαλισμός θα σε περιόριζε;
Έχω δοκιμάσει αρκετούς τρόπους. Ο ρεαλισμός ένιωθα όντως ότι με περιορίζει για να εκφράσω τις ιδέες μου. Τουλάχιστον επί του παρόντος, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει αργότερα.

Με τι υλικά και με ποιο τρόπο δουλεύεις για να βγάλεις ένα έργο;
Συνήθως χρησιμοποιώ, λάδια, κάρβουνα, μολύβια, και μελάνια πάνω σε καμβά ή χαρτί, αλλά και οτιδήποτε μου φανεί χρήσιμο εκείνη τη στιγμή, όπως πανιά, γυαλόχαρτα και άλλα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος, μπορώ να πω ότι δουλεύω τελείως ανορθόδοξα χωρίς να υπάρχει κάποια σειρά που γίνονται τα πράγματα. Απλά προσπαθώ να γίνω ένα με το χώρο και το χρόνο για να αποδώσω την ιδέα μου όσο καλύτερα γίνεται.

Γιατί είναι τόσο σημαντικός για σένα ο άνθρωπος χωρίς πρόσωπο;
Όπως ανέφερα και νωρίτερα πραγματεύομαι αυτό που κρύβεται μέσα σε ένα σώμα και αυτό δεν μπορεί να έχει πρόσωπο ή ξεκάθαρη μορφή. Αν επιχειρείς  να χαρτογραφήσεις την ενεργειακή ροή το πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά του είναι περιττά.

Η αέναη κίνηση στο έργο σου θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την ίδια τη ζωή;
Η ζωή βρίσκεται παντού και στα έμψυχα αλλά και στα άψυχα αντικείμενα απλά εμείς δεν τη βλέπουμε, όμως τη νιώθουμε. Η ζωή είναι η ίδια η κίνηση. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά μέσα από ένα μικροσκόπιο θα καταλάβουμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται. Τα πάντα κινούνται… η ζωή μας περιβάλλει παντού και πάντα, ξεκινάει από το μικρόκοσμο και επεκτείνεται στο άπειρο.

Πιο είναι τελικά το δικό σου μήνυμα που θέλεις να περάσεις στο θεατή;
Ότι ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη αλλά συνάμα η ύπαρξη του είναι ένα στιγμιαίο φλας σε ένα χρόνο που είναι τελείως σχετικός. Ένας μικρός κρίκος στην ατελείωτη αλυσίδα της εξέλιξης. Δεν πρέπει να έχει αυταπάτες ότι ο κόσμος του ανήκει. Αν το καταλάβουμε αυτό ίσως αξιοποιήσουμε καλύτερα το χρόνο και τη νόηση που μας δόθηκε.

Last modified: 29/03/2016