Ένα νέο καλλιτέχνη γνωρίσαμε τον περασμένο Ιούλιο από τη δουλειά του που παρουσίασε στην Αθήνα. Είναι ο Ανδρέας Χρίστου, ο οποίος με την έκθεση του «Cod and human» (Θεός και άνθρωπος) διαπραγματεύτηκε μια σύγχρονη άποψη για τη θρησκευτική τέχνη. Η έκθεση φιλοξενήθηκε στο κτίρο του ΑΚΤΟ στου Ψυρρή.
Ο Αντρέας Χρίστου κατάγεται από τη Λεμεσό και έχει πραγματοποιήσει σπουδές στις Καλές Τέχνες και στα Νέα Μέσα Επικοινωνίας – Fine art and new media. Η έκθεση ήταν τα αποτελέσματα των Πτυχιακών εργασιών του. Ο νεαρός καλλιτέχνης τιμήθηκε με υποτροφία για Μεταπτυχιακές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Middlesex στην Αγγλία.
Η θεματολογία των έργων έχει κυρίως θρησκευτικό χαρακτήρα με αναφορές στη ζωγραφική, στη γλυπτική και το κολλάζ, ενώ ταυτόχρονα συνδυάζει την σκέψη και την τεχνοτροπία της σύγχρονης εικαστικής τέχνης και έκφρασης.
Η έκθεση περιλάμβανε έργα σε παραστατική και σύγχρονη ζωγραφική, καθώς και κατασκευές από απλά καθημερινά υλικά. Επηρεασμένος από την Θρησκευτική ζωγραφική, τη βυζαντινή τέχνη, και τον τρόπο προσέγγισης του θρησκευτικού και πνευματικού συναισθήματος, ο ίδιος μέσων των έργων του, προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση και «γλώσσα» των εκκλησιαστικών και θρησκευτικών θεμάτων.
Όπως η θρησκεία εκφράζει με νοητό τρόπο τις ιερές αρχές της πίστης μέσω της τελετουργίας, έτσι και η τέχνη από την άλλη, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα που της δίνει η δυνατότητα της ερμηνευτικής μορφοποίησης των εννοιών, πετυχαίνει να αποτυπώσει με άμεσο τρόπο την ψυχοσύνθεση του δημιουργού, το φιλοσοφικό επίπεδο του πολιτισμού και των ανθρώπων της εποχής στην οποία ανήκει.
Και αυτή ακριβώς η αποτύπωση της ψυχοσύνθεσης του δημιουργού, πηγάζει από τον ίδιο το σεβασμό και την πίστη, που έχει προς την θρησκεία και γενικά προς Τον Θεό. Η τέχνη, ερμηνεύοντας την θρησκευτική πεποίθηση με αισθητικές μορφές, γίνεται φορέας έκφρασής της, όπου εξακολουθεί να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της θείας λατρείας.
Μακριά από τους βυζαντινούς τύπους αλλά μέσα στο πνεύμα θα λέγαμε, ο Αντρέας προσπαθεί να ξεδιπλώσει το μυστικισμό και την εσωτερικότητα που χαρακτηρίζει την Ανατολική Εκκλησία. Πρόκληση του λοιπόν ήταν να δώσει μορφή σ ’ένα κόσμο άυλο, στον κόσμο του «αοράτου», προσπαθώντας να δημιουργήσει μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ του θείου και του ανθρωπίνου, πέρα από τα στενά όρια των προσωπικών μας θρησκευτικών πεποιθήσεων. Με τον τρόπο αυτό γίνεται εφικτό στον καθένα από εμάς να ψηλαφίσει τον κόσμο αυτό μέσα από την τέχνη.
Και αυτή ακριβώς η ψηλάφηση, οδηγεί το θεατή, ώστε να μπορέσει να αναθεωρήσει την σκέψη του και να ψάξει περισσότερο μέσα του, αφού η τέχνη είναι και αυτή κανάλι για αναζήτηση και περισυλλογή.
Στα έργα του, συναντούμε διάφορες θρησκευτικές σκηνές κυρίως από τη ζωή Του Ιησού ως επίσης σύγχρονες φορητές εικόνες και τάματα προσευχής.
Με τον τρόπο αυτό, γίνεται μία αναφορά, στην ανάγκη του ανθρώπου να εμπιστευτεί το θεό. Κυρίαρχο ρόλο, έχει το έργο «Η Σταύρως». Η Σταυρική θυσία Του Ιησού Χριστού αποτελεί το κορυφαίο κομμάτι στο κεφάλαιο της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους. Μέσα από το έργο αυτό, ξεδιπλώνεται όλη η ‘ιστορία’ που γράφεται εντός του εκθεσιακού χώρου, όπου έρχεται σε συνομιλία μεταξύ των εικόνων και των ταμάτων.
Η απλοποίηση της φόρμας, των υλικών, και η «περιορισμένη», άλλοτε, χρωματική παλέτα, προσδίδει στα έργα τη χροιά που τους αρμόζει, ώστε έτσι να αποκτήσουν τον κατάλληλο σεβασμό και χαρακτήρα. Κύριο χαρακτηριστικό στη δουλεία του είναι ο αυθορμητισμός, όπου γίνεται η αφορμή να παρουσιάσει με ένα «ωμό» τρόπο θα λέγαμε, όσα εκείνων απασχολούν. Παρόλα αυτά. η τέχνη είναι το ιδανικό μέσο της συλλογικής συνείδησης, από το οποίο η θεότητα αποκαλύπτεται στον άνθρωπο και ερμηνεύεται μέσα από τη διαδικασία ενός εσωτερικού διαλόγου με την αισθητική εμπειρία.
Τέλος, εκείνο που χρειάζεται είναι να συμφιλιωθεί ο άνθρωπος με τον πεπερασμένο εαυτό του για να μπορέσει να ενωθεί με το Θεό και με τον κόσμο.
Last modified: 15/02/2017