Αναστασία Γκινάκη: H αγωνία της αρχέγονης ένωσης

«Ο έρωτας σταματά το χρόνο κάνει τον άνθρωπο να ζει το παρόν και να ονειρεύεται το μέλλον». Η Αναστασία Γκινάκη στην τελευταία της έκθεση υμνεί τον έρωτα, επιθυμώντας μέσα από την επιλογή της αυτή να δώσει λίγο χρώμα στη μουντάδα της εποχής μας.

Γιατί διάλεξες τον έρωτα σαν θέμα σου; Τι είναι για σένα ο έρωτας;
 Δεν είναι τυχαία η επιλογή του θέματος. Θέλησα μέσα σε αυτήν την γκρίζα πραγματικότητα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, να δώσω μια πινελιά αισιοδοξίας. Άλλωστε ο έρωτας, χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολική, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και δε θα’ πρεπε να μένει στο περιθώριο. Ο έρωτας είναι μία αντίδραση στην εσωστρέφεια που μας οδηγεί η εποχή μας. Μία πρόκληση να βγούμε από τον μικρόκοσμο μας, να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, να γίνουμε πιο δοτικοί, να σκύψουμε πάνω στον Άλλον, να μοιραστούμε.

Πρόσωπα, σώματα και φύση ενυπάρχουν στους πίνακές σου. Παρόλα’ αυτά απεικονίζεις συνήθως τη φύση με ποιο πηχτά χρώματα και τους ανθρώπους με απλές γραμμές. Ο άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης ή είναι ξέχωρος απ’ αυτήν;
Πάντα καταπιανόμουν με τη φύση και τον άνθρωπο. Ακόμη και η προηγούμενη δουλειά μου, που είχε να κάνει με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό, πραγματευόταν τα ίδια θέματα. Ίσως λείπει από τη ζωή μου η επαφή με τη φύση όπως συμβαίνει σε πολλούς από εμάς που ζούμε στα αστικά κέντρα. Η εναρμόνιση του ανθρώπινου σώματος στο φυσικό περιβάλλον είναι ζητούμενο για μένα.
Η φύση είναι η μητέρα κάθε δημιουργίας, το σταθερό σημείο αναφοράς μου. Κάθε πίνακα τον βλέπω σαν παράθυρο ονείρου, που με ταξιδεύει σε ένα κόσμο όπου τόσο το τοπίο όσο και ο Έρωτας είναι αληθινά και αγκαλιάζει το ένα το άλλο. Όσο αφορά στην τεχνική μου, η πάστα χρώματος στο τοπίο- χώρος είναι γιατί ακόμα φλερτάρω με τη μεγάλη μου αγάπη, την αφαίρεση. Το καινούργιο στοιχείο που μπαίνει σε αυτή την δουλειά είναι ότι φανερώνονται οι γυμνές φιγούρες με μία λεπτή γραμμή που περιγράφει αβίαστα το σχήμα τους.

Τα χρώματα που χρησιμοποιείς είναι πολλά αλλά όχι έντονα. Πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο αποδίδεται καλύτερα η τρυφερότητα στον καμβά σου;
Δυσκολεύομαι να μη χρησιμοποιώ πολλά χρώματα, πάντα ήταν το παιχνίδι μου στη ζωγραφική. Ιδιαίτερα στο θέμα του έρωτα ήθελα να αναδείξω κάποιες λεπτομέρειες και όλος ο υπόλοιπος πίνακας να είναι σε ουδέτερες αποχρώσεις. Κάπως έτσι θεωρώ ότι είναι και ο ίδιος ο έρωτας, τρυφερός με στιγμές έντονου πάθους με μία αέναη εναλλαγή τους, ακριβώς όπως στους πίνακες. Ένα ζεστό τρυφερό φως πάνω στην έντονη στιγμή.

Τα έργα σου μαρτυρούν αναπαράσταση αλλά παίζει σε αυτά ρόλο και υφή. Τι είναι πιο σημαντικό για σένα όσον αφορά στην τεχνική σου για την απόδοση των θεμάτων σου;
Εκτιμώ πολύ τους πίνακες που σε παραπέμπουν στην γλυπτική, εκείνους όπου αποκτά όγκο το υλικό. Παλαιότερα έργα μου ήταν εξ ολοκλήρου με αυτή την τεχνική. Τώρα επιλέγω τα σημεία, και αφήνω το υπόλοιπο έργο ν’ αναπνέει. Το ανάγλυφο σε προκαλεί να το αγγίξεις, να γίνεις κι εσύ μέρος της ιστορίας. Η γραφή της φιγούρας δε γίνεται με αυστηρό τρόπο αλλά σκιτσάροντας, έτσι ώστε να αποπνέει ευαισθησία. Δεν με ενδιαφέρει αν τα γυμνά είναι άρτια, μπορεί να φαίνεται διαμελισμένο το σώμα ακόμη και με δυσαναλογίες. Μ‘ ενδιαφέρει να φανεί μια πλαστικότητα στην κίνηση, μία ευλυγισία μη πραγματική.

Τα λουλούδια, το φεγγάρι ή το υγρό στοιχείο βρίσκονται στο έργο σου για να τονίσουν τον ρομαντισμό της σκηνής 
Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες έχουν εμμονές που καθρεφτίζονται στην δουλειά τους. Τα λουλούδια που πέφτουν σα βροχή, το φεγγάρι που άλλοτε είναι ψηλά και άλλοτε χαμηλά και το υγρό στοιχείο που ρέει ελεύθερα, δημιουργούν ένα ρομαντικό σκηνικό μέσα στο οποίο ζευγάρια και μοναχικές φιγούρες κολυμπάνε ελεύθερα στο φως και στο νερό, ανάλαφρες όπως ταιριάζει στον έρωτα.

Δεν ενδιαφέρεσαι τόσο για τις λεπτομέρειες του θέματος, αλλά για τα γενικά χαρακτηριστικά του. Σε ενδιαφέρει περισσότερο να αποτυπώσεις την εντύπωση που προκαλεί μια ερωτική συνεύρεση; 
Το συναίσθημα και το χρώμα κυριαρχούν στη δουλειά μου. Επιδιώκω να αποδώσω τη στιγμή σε έναν όχι και τόσο υπαρκτό κόσμο, έναν κόσμο που το υγρό στοιχείο άμεσα συνδεδεμένο με την Αφροδίτη συναντά τη θάλασσα του Ποσειδώνα και την χρωματίζει με τα χρώματα του έρωτα. Η Αθηνά με τον Άρη γίνονται ένα, ταυτίζονται και καταλήγουν με ένα κεφάλι σε δυο σώματα, αφήνοντας τον θεατή να επιλέξει το φύλο που θα επικρατήσει. Σ’ έναν άλλο πίνακα, η ανάγκη για μοίρασμα κάνει τις φιγούρες να φαίνονται εκστασιασμένες μέσα σε ένα ονειρικό δάσος από γαλάζια πέταλα. Η ερωτική συνεύρεση είναι μία δεύτερη ανάγνωση, κυριαρχεί για μένα η αγωνία της αρχέγονης ένωσης.

Πόσο μπορεί να μας βοηθήσει ο έρωτας στη ζωή μας στη σημερινή εποχή;
Ζώντας στην εποχή της ταχύτητας και του ατομικισμού ο έρωτας σταματά το χρόνο κάνει τον άνθρωπο να ζει το παρόν και να ονειρεύεται το μέλλο

Last modified: 14/04/2016