Ανέστιοι Προσφεύγοντες

 Homeless Refugees

Σημείωμα του Γιώργου Κόρδη
με αφορμή την έκθεση του
στο Κέντρο Πολιτισμού Μελίνα

Το Φθινόπωρο του 2017 ήμουνα στην Αμερική και επισκέφτηκα φίλους στην Νέα Υερσέυ. Εκείνοι για να με ευχαριστήσουν με πήγαν στο Μουσείο του Αύγουστου Ροντέν στην Φιλαδέλφεια. Πολύ χάρηκα το μικρό αυτό μουσείο κι όλα τα ωραία εκθέματά του. Πιο πολύ όμως χάρηκα με το συγκλονιστικό του σύμπλεγμα Ροντέν, τους «Αστούς του Καλαί» που ήταν σα να το έβλεπα για  πρώτη μου φορά.
Το γλυπτό αυτό έργο με  συγκλόνισε και μου επανάφερε στο νου την ιδέα, που είχα γιά πολλά χρόνια, να φτιάξω ένα  μνημειακό  έργο για την προσφυγιά , μια πομπή δηλαδή  ανέστιων, μια πορεία που ακολουθούν  άνθρωποι που ξεριζώθηκαν  και αναζητούν νέα φιλόξενη γη  που θα στεγάσει τον πόνο και τα όνειρα τους.

Ανέστιοι Προσφεύγοντες
Η επέτειος της καταστροφής του  1922 υπήρξε στην συνεχεία η αφορμή για να προχωρήσω πιο συστηματικά να φτιάξω το έργο που θα μιλά για τους ανέστιους όλης της ιστορίας, ένα έργο  που θα επιχειρήσει να οπτικοποιήσει με εικαστικό τρόπο την συμφορά και το κακό της ανεστιότητας, την φθορά δηλαδή που υφίσταται το  ανθρώπινου προσώπο που χάνει την εστία του, ένα ιδανικό χωρόχρονο με βιώματα βαθιά  που τον κρατούν ζωντανό και δημιουργικό.
Μετά από σχέδια και ιδέες κατέληξα να φτιάξω το έργο με ψηφιακό τρόπο αφού φρόντισα οικειοθελώς να λείψω από την εστία μου για μερικούς μήνες. Εκεί λοιπόν στην μοναξιά της μακρυνής Αμερικής στην Νέα Υόρκη δούλεψα το έργο αυτό ως φόρο τιμής στους ανέστιους όλων των εποχών, για να ψελλίσω με τον τρόπο μου και τη φωνή μου πως όσο κι αν πάντα θα υπἀρχουν ανέστιοι, που αναγκάζονται από τους ισχυρούς του κόσμου τούτου να εγκαταλείψουν την εστία τους, όσα δηλαδή αγαπά η καρδιά  και κάνουν τους ανθρώπους να είναι γειωμένοι,  να έχουν ρίζες και να δίνουν καρπούς,  στο τέλος η ζωή και το φως  πάντα θα κυριαρχεί γιά να  συνεχίζεται η αργόσυρτη πορεία της ανθρωπότητας προς μια κοινωνία ενότητας, ειρήνης  και αγάπης.
Το εγχείρημα ήταν πολλαπλά δύσκολο καθότι έπρεπε να εργαστώ στην μικρή ταμπλέτα ενός iPad και να φτιάξω ένα έργο μεγάλων διαστάσεων . Περισσότερο όμως από τα τεχνικά αυτά ζητήματα, με απασχόλησε το εικαστικό κομμάτι. Ανέτρεξα σε όσους εικαστικούς καλλιτέχνες αγαπώ και τιμώ τη δουλειά τους από την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα. «Διάβασα» και μελέτησα πολλά σχετικά έργα και διάλεξα σαν τη μελισσούλα όσα πράγματα και στοιχεία με ταίριαζαν για να φτιάξω το «μέλι» μου. Κι ύστερα κάθισα, ξέχασα όσα είχα δει κι έπιασα να  σχεδίαζω ξανά και ξανά ώσπου να φτάσω σε ένα λιτό και απλό αποτέλεσμα που θαρρώ πως ταιριάζει σε ένα θέμα που δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για εύκολους συναισθηματισμούς και επιτηδευμένους ιδεολογικούς θεατρινισμούς.

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ Γ. ΦΟΒΟΣ-EPITAPH 3. FEAR

Συνθετικά διάλεξα να εργαστώ οριζόντια σε ένα μόνο πλάνο χωρίς καθόλου βάθος δημιουργώντας μια στενή σκηνή θέατρου προκειμένου το έργο να στερείται δικών του χωροχρονικών διαστάσεων και να ζει στις διαστάσεις των ζώντων θεατών. Ήθελα να φτιάξω μια πομπή που κινείται, ως η κάθοδος των Μυρίων, ακολουθώντας τη θάλασσα, προς κάποια  εστία, προς την ασφάλεια και την χαρά, καταγράφοντας μέσα απο μιά σειρά Επιταφίων την αλλοίωση που παθαίνει η ψυχή του ανθρώπου μέσα στο κράτος του φόβου και την ανάγκη για αυτοσυντήρηση.
Το έργο ολοκληρώθηκε στις  αρχές Απριλίου του 2022 στην Νέα Υόρκη και τυπώθηκε σε καμβά fine art Hahnemuhle στην Θεσσαλονίκη απο την CCG ασε συνολική διάσταση 1,40 χ 22,66 μέτρα σε τρία πρωτότυπα αντίτυπα.
Οι ανέστιοι ήταν, είναι, θα είναι πάντα εδώ και θα παλεύουν μέσα στα σκοτάδια που υπάρχουν γύρω τους και μέσα τους να σωθούν, να σώσουν την ανθρωπιά τους, την ικανότητα τους να σχετίζονται , να δίνουν και να δέχονται, να θυσιάζονται και να θυσιάζουν κάτι για  τον πολύτιμο άλλο. Και όσο κι αν πολλοί στην πορεία αυτή χάνονται και χάνουν την ικανότητα τους να ζουν σε κοινωνία και ξεμοναχιάζονται και ζουν ιδιωτικά, στο τέλος κάποιο παιδί, μια νέα ζωή θα έρθει να βεβαιώσει την δύναμη της ελπίδας,  τη δίψα για ελευθερία και κοινωνία αγάπης.

Γιώργος Κόρδης
Μέτς, 14 Ιουνίου 2022

Last modified: 09/09/2022