Η Αγγελική Πανταζοπούλου λατρεύει την αρχιτεκτονική και θαυμάζει ιδιαίτερα την αρχιτεκτονική του Πικιώνη. Της αρέσει η γενιά του 30 και πιστεύει στις αξίες και τις παραδόσεις μιας άλλης εποχής όχι και τόσο μακρινής. «Έως και πριν 60 χρόνια», λέει, «τα περισσότερα αντικείμενα για την καθημερινή ζωή ήταν χειροποίητα. Είχαμε τις βελέντζες, τα υφαντά στον αργαλειό, τα πλεκτά και τα κουρτινάκια στο χέρι ή στις μηχανές singer. Τώρα, φεύγουν από τη ζωή οι παλιοί άνθρωποι και αλλάζουν τα σπίτια. Δεν θέλω να χαθούν όλα αυτά. Σαν παιδί στο χωριό τα είδα και τα θυμάμαι. Πως θα ξέρουμε αργότερα πως φτιάχνεται μια βελέντζα αν δεν κρατήσουμε στην μνήμη μας τον τρόπο παρασκευής της;».
Για την Αγγελική, έχει μεγάλη σημασία η ταξική προέλευση των ανθρώπων και εκτιμά πολύ όσους τα βρήκαν λίγο πιο δύσκολα στη ζωή τους. Πιστεύει στην γυναίκα και στην παράδοση που κουβαλάει μέσα της. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν της αρέσει η σύγχρονη εποχή. Αντίθετα. Πιστεύει στην χρησιμότητα της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας. Εξάλλου ζωγραφίζει σύγχρονους ανθρώπους. Όμως όταν βλέπει την κοινωνία να εξελίσσεται μόνο για να προσκυνάει ό,τι ξενόφερτο της πλασάρεται, θυμώνει. Την ίδια την ενδιαφέρει περισσότερο η εξέλιξη του πνεύματος και πιστεύει ότι για να συμβεί αυτό πρέπει να θυμηθούμε πρώτα από που προερχόμαστε. Δεν την ενδιαφέρει η βιασύνη και το κυνήγι για πρωτοτυπία. Έχει «αποθυμήσει» αξίες. Γι’ αυτό και ονομάζει την έκθεσή της «Αποθυμία».
Με έμφαση στη λεπτομέρεια και στα παιχνιδίσματα του φωτός, η παραστατική ζωγραφική της μαγεύει. Ζωγραφίζει τον ίσκιο του ανθρώπου και το βάρος του στο χώρο τον οποίο δουλεύει αριστοτεχνικά σαν να πρόκειται για εσωτερικό αρχιτεκτονικό σκηνικό.
Πολλοί θα μπορούσαν να διακρίνουν την σχέση της ζωγραφικής της με αυτή ενός Ρόρρη. Η ίδια λέει ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δάσκαλός της. Αυτός που θα την παρότρυνε να ζωγραφίζει ανθρώπους ακόμη και σ’ αυτήν την εποχή. Εξάλλου δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της να μην ασχολείται με τα πορτρέτα και την ανθρωποκεντρική ζωγραφική.
Οι άνθρωποι που ζωγραφίζει αναφέρονται πάντα στις παραδόσεις που συμβολίζονται κυρίως από τα αντικείμενα που τοποθετεί στο χώρο γύρω τους. Μια κουρελού, ένα κουρτινάκι, ένα πλεκτό βρίσκονται πάντα στα έργα της μνημονεύοντας παλιές καλές αξίες. Η κιθάρα στο χέρι της ίδιας μπορεί να συμβολίζει το ίδιο το θηλυκό στοιχείο αλλά και την πειθαρχία την οποία την χαρακτηρίζει. Φτιάχνει, μάλιστα, την αυτοπροσωπογραφία της με τέτοιο τρόπο που να μας θυμίζει τις «Μεγαρίτισες» ενός Τσαρούχη, με την αυστηρότητα και τη δύναμη γυναικών μιας άλλης εποχής, όπως στέκονταν περήφανα στον χώρο.
Επιχειρεί με τον τρόπο της τον διάλογο με την τέχνη των μεγάλων δασκάλων γυρεύοντας το μυστήριο στην παραστατική ζωγραφική. Η νοσταλγία της για μια άλλη εποχή δεν σημαίνει προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά επιστροφή σε αξίες που θα μας βοηθήσουν να φτιάξουμε ένα όμορφο μέλλον.
Last modified: 15/01/2019