Ανδρέας Κοντέλλης: Ο κόσμος δεν είναι αθώος

Ήρα Παπαποστόλου

Κριτικός και Ιστορικός τέχνης

«Ο ζωγραφικός κόσμος του καθενός δεν επιλέγεται, αλλά ξεδιπλώνεται…» μας λέει ο Ανδρέας Κοντέλλης που αυτή την περίοδο εκθέτει στη γκαλερί Σκουφά.
Μια μικρή συζήτηση με τον καλλιτέχνη με αφορμή την έκθεση «Φύσις»

Τα έργα της έκθεσης δείχνουν ότι έχεις μελετήσει όσο κανείς και το τοπίο της Λήμνου και τη γυναίκα. Τα χρώματα μάλιστα που χρησιμοποιείς και η ιδιαίτερη πινελιά σου τοποθετούν την τελευταία σε απόλυτη αρμονία με τη φύση. Τί είναι για σένα η φύση και τί η γυναίκα;

Το τοπίο της Λήμνου και η γυναίκα αποτελούν τους δυο βασικούς άξονες της δουλειάς μου των τελευταίων ετών. Επανέρχομαι περιοδικά στη τοπιογραφία του γενέθλιου τόπου της Λήμνου, εμβαθύνοντας στην κατανόηση του ιδιαίτερου ύφους του και στους εκφραστικούς μου τρόπους. Το γυναικείο γυμνό μου προσφέρει ανάλογη δυνατότητα εκφραστικής ελευθερίας, πέραν της προσωπικής μου βιωματικής ματιάς. Η τεχνική μου είναι ο αυτονόητος και αναπόφευκτος τρόπος έκφρασής μου. Αντιλαμβάνομαι ότι απεικονίζω εξιδανικευμένα τη γυναίκα, είναι όμως συνειδητή επιλογή. Οι έννοιες γυναίκα και φύση συνταυτίζονται ως ένας οικείος ουτοπικός παράδεισος.

Η δουλειά σου δείχνει ότι έχεις ασχοληθεί με τη βαθύτερη έννοια του κάλλους. Αυτή είναι πιστεύεις που μας οδηγεί στην προσέγγιση της αλήθειας και της αυτογνωσίας;

Το κάλλος ως έννοια είναι μια συνολική κατάσταση ύπαρξης. Υπάρχει το αδιαμφισβήτητο σωματικό κάλλος, αλλά υπάρχει και το ψυχικό. Η αποτύπωσή τους ήταν και είναι μια απο τις προκλήσεις της παραστατικής τέχνης. Το κάλλος μπορεί να είναι Δρόμος προς την αυτογνωσία, όχι όμως η ναρκισσιστική αναζήτησή του.

Τα έργα αποπνέουν ταυτόχρονα αθωότητα και ερωτισμό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο θα έπρεπε να βλέπουμε τον κόσμο;

Τα έργα μου δεν θέλω να εμπεριέχουν διδακτισμό. Είναι η διάθεσή μου απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις που εκφράζεται. Ο κόσμος δεν είναι αθώος και ούτε η αθωότητα μας δίνεται. Παρά τη συνεχή σκληρότητα της πραγματικότητας, επιλέγω να εστιαστώ στη θετική ενόρμηση του κόσμου.

Κινείσαι στο χώρο της παραστατικής ζωγραφικής που εμπεριέχει έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία. Αυτή η επιλογή σε βοηθάει περισσότερο στην αφήγησή σου;

Ο εξπρεσσιονισμός στη δουλειά μου είναι στοιχείο του ψυχισμού μου. Μπορεί να υπάρχει διακύμανση στην έκφρασή του, αλλά είναι κάτι που με χαρακτηρίζει. Θεωρώ ότι η ζωγραφική δράση πηγάζει από εσωτερική αναγκαιότητα. Άρα κατά συνέπεια, ο ζωγραφικός κόσμος του καθενός δεν επιλέγεται, αλλά ξεδιπλώνεται.

Πιστεύεις ότι ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με τη φύση και συνεπώς το πραγματικό νόημα της ζωής και της ύπαρξης; Η ζωγραφική σου προτείνει τελικά να ξαναβρεθεί η αρμονία μεταξύ ανθρώπου και φύσης και άρα ο άνθρωπος να είναι σε μεγαλύτερη επαφή με το συναίσθημά του;

Οι εικόνες μου μιλάνε για μια ενότητα. Αυτό που είναι πολύτιμο είναι να διατηρούμε επαφή με όλες τις πλευρές του εαυτού μας. Η επαφή με τη φύση είναι πάντα γοητευτική, αλλά πρέπει να μπορούμε να ζούμε διατηρώντας την γαλήνη και συγκρότησή μας στο πλαίσιο του σύγχρονου πολιτισμού μας.